Witam,

mój syn od urodzenia jest bardzo wrażliwy i bojaźliwy.
Jakieś 1,5 roku temu zdiagnozowano u niego zaburzenia ze spektrum autyzmu. Największą podstawą był brak kontaktu z rówieśnikami. Tak niestety jest do dziś. Chodzi do dobrej szkoły (2 klasa w Anglii) i radzi sobie świetnie. Ja nie jestem do końca przekonana czy ta diagnoza jest poprawna, ponieważ poza tym, że nie lubi bawić się z dziećmi to zachowuje się całkiem przeciętnie. Lubi poznawać nowych
dorosłych, lubi bawić się z 4 lata młodszym bratem, jest bardzo dobry z matematyki, mówi, czyta i pisze w dwóch językach (polski i
angielski), przy czym pisać i czytać po polsku nauczył się sam.
Wszystko byłoby dobrze gdyby nie to, że od jakiegoś czasu jego zachowanie bardzo się zmieniło. Stał si niegrzeczny, w ogóle mnie nie słucha, mam wrażenie, że robi mi na złość, ma bardzo zmienne nastroje od radości do płaczu a nawet histerii. Nic na niego nie działa, ani prośby ani kary, nic. Myślałam, że to minie ale do tego doszły tiki nerwowe. Zaczęło się od mrugania, otwierania buzi, trzymania sztywnych dłoni obok ciała, a następnie trzymanie tych rak nad głową i stanie w bezruchu. Jak pytam czemu tak robi to mówi, że tak musi. I teraz najważniejsze - te tiki rozwinęły się w ciągu 2-3 dni. Jest to przerażające, wiem ze w szkole tez tak robi. Tiki mniejsze np. wahanie rączek zdarzały się wcześniej, ale to mijało po kilku dniach.
Teraz to wygląda o wiele bardziej poważnie. Czytałam o zespole
Tourette'a i niestety to tak wygląda. Wiem, że można mówić o tej chorobie jeśli taki stan się utrzymuje długo, ale ja się strasznie niepokoję tempem w jakim to się rozwija. Co Pani sadzi o tym? Czy jest szansa, że
to przejściowe? Czekać czy szybko działać? I przede wszystkim jak go
traktować w sytuacji kiedy ma napady histerii? Staram się nie reagować i czekam aż mu przejdzie (po tym przychodzi i przytula się cały zapłakany i widzę ze mu też z tym źle) ale boję się, że on to potraktuje jak przyzwolenie na takie zachowanie a nie o to przecież chodzi. Chcę mu pomóc, ale także sobie, ponieważ jestem już skrajnie wykończona. Nie pracuję obecnie ale marze o wyjściu do pracy, a póki co to nie widzę takiej szansy.

Pozdrawiam,
Beata