Witam,

syn ma siedem lat. W tym roku w marcu urodził się mu brat, w sierpniu przeprowadziliśmy się z bloku do domu jednorodzinnego, a we wrześniu rozpoczął naukę w szkole. Jest dzieckiem aktywnym ruchowo (trenuje pływanie). Kiedyś miał problem w nawiązywaniu relacji z rówieśnikami - teraz "wchodzi" w nową grupę dość dobrze. W szkole radzi sobie bez problemu z nauką, chociaż jak większość pierwszoklasistów buntuje się na robienie pracy domowej. Emocjonalnie nie jest najgorzej, przynajmniej na zewnątrz. Jeśli chodzi o młodszego brata - na początku bardzo chciał mieć rodzeństwo - później nadeszły chwile zwątpienia i buntu, ale ostatecznie mam wrażenie, że w 90% akceptuje nową sytuacje - często sam rozpoczyna kontakt z półrocznym bratem, bawi się, zagaduje itp. Problemy zaczęły się niecały rok temu (wiadomo już było, że będzie młodsze rodzeństwo i że się będziemy przeprowadzać) - syn zaczął się czasem uskarżać na bóle w klatce piersiowej, czasem podczas namawiania do zjedzenia warzyw pojawiał się odruch wymiotny. Później bóle ustąpiły. Teraz od około 3 tygodni (mniej więcej od początku września) Szymek zaczął uskarżać się na "wrażenie przyspieszenia" - mówi, że ma uczucie jakby cały świat, wszystko wokoło działo się bardzo szybko. Czasem, gdy przytulałam go w takiej sytuacji i głaskałam powoli po ręce, twierdził, że robię to za szybko i że go boli (mimo że robiłam to bardzo delikatnie). Czasem na takie sytuacje pomaga zagadywanie - gdy zmieniam temat i da się wciągnąć w rozmowę na inny temat niż samopoczucie. Teraz często musi grać radio - nadmierna cisza potęguje "objawy". Dziś stwierdził, że trochę pomaga mu płacz. Podejrzewam, że nagromadziło się w nim zbyt dużo emocji spowodowanych licznymi zmianami i nie potrafi ich rozładować. Sport nie pomaga. Co mogę zrobić? Jak rozmawiać? Jak pomóc dziecku?

Justyna