Witam,

mój synek Robert ma już 2 latka i 8 miesięcy. Jak do tej pory nie było z nim większych problemów wychowawczych. Od jakiegoś czasu przechodzi bunt dwulatka, który, jak myśleliśmy, udało nam się zwalczyć, ponieważ przestał wpadać w histerię, gdy coś mu nie pasowało, teraz jeżeli zdarza się taka sytuacja to szybko mu przechodzi i daje sobie coś wytłumaczyć. Od jakiegoś czasu jego histerie są spowodowane lękiem: mówi, że się czegoś boi i przez około godzinę płacze, tupie nogami, kładzie się na podłodze itp. Rzeczy i osoby, których się boi są różne: babcia, kuzynka, kąpiel i różne inne czynności z życia codziennego. Ostatnim razem miał napad, bo bał się mnie. Po całym dniu w pracy wróciłam szczęśliwa do domu, a przywitał mnie pisk, krzyk, wypychanie mnie za drzwi, Robert mówił, że się mnie boi i że mam sobie iść, że nie chce mnie widzieć. Było to bardzo ciężkie przeżycie. Niedawno byliśmy w szpitalu, Robert miał rotawirusa, którego przeszedł dość ostro, później miał niedobór potasu, który ciężko było mu ustabilizować. Teraz wyniki badań są dobre, jedynie poziom witaminy D3 ma bardzo wysoki aż 102 jednostki (pomimo iż nigdy nie przyjmował witaminy D doustnie). Co może być przyczyną tych lęków? Czy są one niepokojące? Czy to może kolejna faza buntu dwulatka (ten pierwszy bunt minął mu nadspodziewanie szybko). Robert bardzo ładnie mówi, jest żywiołowy, lubi wyzwania, jest bardzo sprawny intelektualnie i fizycznie. Nie chodzi do przedszkola, zostaje w domu z babcią. My z mężem pracujemy, a co drugi weekend jesteśmy na uczelni. Czy to może być szukanie naszego zainteresowania? Jak jesteśmy z nim w domu to dajemy mu tyle czasu, ile potrzebuje, rysujemy, malujemy, bawimy się plasteliną, oglądamy bajki, czytamy książki.

Marta