Witam,
Większości maluchom zdarza się, że przynoszą do domu rzeczy, które do 
nich nie należą. Zazwyczaj są to drobiazgi typy spinka koleżanki, 
kredka, klocek. Psychologia dziecięca nie określa tego typu zachowań 
jako kradzież. Z podkradaniem jest podobnie jak z kłamstwami: początkowo 
dzieci nie do końca rozróżniają między swymi pragnieniami a 
rzeczywistością, między tym co moje a co twoje. Uczą się zasad 
panujących w świecie dorosłych. Dla nas oczywiste jest to, że kradzież 
jest zła, ale spójrzmy na to z perspektywy dziecka. W przedszkolu wolno 
się bawić wszystkimi zabawkami, ale ukochanego misia nie można zatrzymać 
sobie na zawsze. Własnoręcznie wykonane prace można zabrać do domu – ale 
błyszczącego papieru, z którego są zrobione – już nie. Maluchy często 
nie rozumieją także roli pieniędzy i jeśli ściągną z kuchennego stołu 
parę monet, to nie po to, aby się wzbogacić, lecz dlatego, że im się 
podobają. Dzieci nie rozumieją, dlaczego niektóre przedmioty mają dużą 
wartość a inne nie.
Często w takiej sytuacji rodzice reagują krzykiem i karami, mówiąc, że 
to kradzież. Dziecko może na to zareagować ukrywaniem kolejnej zdobyczy, 
lub okłamywaniem, bo boi się krzyku. W wielu rodzinach sprawdziły się 
jasne reguły, jak zachować się w sytuacji, kiedy ma ochotę się coś 
wziąć. Oto one: nie wolno brać niczyjej rzeczy bez pytania, kiedy 
znajdzie się jakąś rzecz, trzeba zapytać rodziców czy można ją 
zatrzymać, pieniądze nie są do zabawy, nie wolno ich brać.

Pozdrawiam