Szanowna Pani,
Od lat mieszkam we Włoszech i interesuję się dwujęzycznością u dzieci, wspieram polskich rodziców w nauczaniu rodzimego języka ich dzieci. Właśnie natknęłam się na Pani odpowiedzi do pytań czytelników i przeczytałam je z zaciekawieniem. Metoda OPOL, o której Pani wspomina, to super metoda, niestety w przypadku mojej rodziny trudna do wyegzekwowania. Oboje z mężem jesteśmy Polakami, oboje do dziecka od początku mówiliśmy po polsku, jednak pierwsze problemy napotkaliśmy, kiedy córka poszła do żłobka w wieku 16 miesięcy. Tam panie nauczycielki (zwłaszcza jedna) wręcz zakazała mówić nam do dziecka po polsku, twierdząc, że dziecko nie nauczy się włoskiego, że nie rozumie itd. Nie chcę opisywać tu mojego oburzenia, bo musiałabym używać niecenzuralnych słów, chciałabym tylko wspomnieć, że zaczęłam mówić do dziecka po włosku, nie rezygnując z polskiego (po prostu sobie nie wyobrażam, że mogłabym mówić do dziecka inaczej niż po polsku!). Bawiłam się z dzieckiem mówiąc do niego po polsku i tłumacząc na włoski. Po prawie miesięcznej pracy, panie ze żłobka w końcu powiedziały, że są postępy.
We Włoszech wiele mam cudzoziemek spotyka się z krytyką pań ze żłobka czy przedszkolanek, jeśli mówią do dziecka w swoim języku. Spotkałam się z opinią, że dziecko od razu "zakochuje się" w języku, który słyszy od matki. Jeśli słyszy matkę mówiącą w innym języku, akceptuje również ten język. Jak pani uważa? Ma to sens? Chciałam też prosić o podpowiedź co radzić takim matkom, jak mają bronić prawa do posługiwania się własnym językiem, znam niestety mnóstwo, które przestały mówić do dzieci, kiedy nauczyciele zaczęli ich straszyć późniejszymi problemami w szkole... Serdecznie pozdrawiam

Ada