Symboliczna mogiła Naczelnika na wzór prehistorycznych, spowitych w legendy krakowskich kopców Kraka i Wandy.

Już 19 lipca 1820 r. Senat Rządzący Wolnego Miasta Krakowa podjął uchwałę o wzniesieniu Mogiły. Na miejsce tak pomyślanego monumentu wybrano wzgórze bł. Bronisławy zwane też Sikornikiem, na zachód od Krakowa, na Zwierzyńcu. Stała tu zbudowana w początkach XVIII w. kapliczka pod wezwaniem bł. Bronisławy, która w XIII w. opuściwszy swój klasztor panien Norbetanek na Zwierzyńcu, wiodła w tym miejscu pustelniczy żywot. Teraz też była tu pustelnia. Grunt pod budowę pomnika ustąpiły siostry Norbertanki ze zwierzynieckiego klasztoru.

Nazajutrz po trzeciej rocznicy śmierci 16 października 1820 r. odbyła się uroczystość założenia podstawy pomnika. Uroczystość miała religijno-patriotyczny charakter. Po mszy św. i uroczystych przemowach, po odczytaniu aktu erekcyjnego i umieszczeniu go w szklanym i marmurowym zabezpieczeniu w kształcie kolumny u podstawy Kopca, złożywszy też tutaj pamiątki Insurekcji (m.in. kule z racławickich pól) przystąpiono do sypania wożonej w taczkach ziemi wokół wysokiego pnia jodły przywiezionej ze śląskich lasów koło Jaworzna. Miała ona stanowić pion i środek stożka Kopca. Po pierwszych taczkach ziemi wwiezionych przez osoby oficjalne obecni przystąpili do sypania Mogiły. Pracowano z entuzjazmem i zapałem przy orkiestrze grającej patriotyczne melodie i przy iluminacjach, do późnego wieczoru. Podstawa Mogiły-Pomnika została założona.

Nastąpiły teraz lata pracy przy budowie. Realizowano ją siłami zorganizowanych z miejscowego i okolicznego ludu, płatnych hufców i przy udziale ochotników z Krakowa, jak też Polaków odwiedzających Kraków. Budowę realizowano z patriotycznej ofiary pieniężnej składanej przez Rodaków ze wszystkich zaborów. Ofiarność była wielka, dawali wszyscy od ubogich po groszu, do właścicieli wielkich fortun, którzy składali znaczne kwoty. I znów sprawa budowy Mogiły-Pomnika dla Kościuszki konsolidowała zniewolony, rozdarty między zaborców naród.