Czy wychowanie dzieci jest uniwersalne kulturowo? Czy w każdym zakątku świata stosuje się te same metody wychowawcze? Okazuje się, że nie, a niektóre zachowania rodzicielskie są naprawdę zaskakujące.

Pierwszym krokiem we wspólnej drodze małżonków na Sri Lance jest przeprowadzka do własnego domu. Gdy pojawia się potomstwo, jest tam wychowywane. Mimo to w opiekę nad dziećmi mogą angażować się nie tylko rodzice, ale też dziadkowie czy dalsza rodzina. Dawnej młode małżeństwo mieszkało zawsze w pobliżu najbliższej rodziny, najczęściej ze strony męża i stąd przyjął się taki zwyczaj. Rodzina ze strony matki także aktywnie wspiera małżonków.

Tradycyjnie jednak po narodzinach dziecka, matka wraz z noworodkiem przenosi się do swojego rodzinnego domu, gdzie spędza trzy miesiące. Krewni matki pomagają jej w tym czasie odciążając ją od typowych obowiązków domowych, takich jak pranie czy gotowanie. Zarówno matka jak i dziecko śpią tak długo, jak tego potrzebują. Dopiero kiedy matka staje się trochę silniejsza, częściej wstaje i zostawia dziecko leżące same w łóżku na jakiś czas. Niemowlakiem zajmują się też goście, którzy w trakcie odwiedzin mówią i uśmiechają się do niego.

Czas spędzany w domu rodzinnym matki jest czasem intensywnego kontaktu matki z dzieckiem. Ciągła dostępność matki, jej wrażliwość na sygnały dawane przez dziecko oraz odpowiadanie na jego potrzeby prowadzą do tego, że dziecko czuje się bezpiecznie, a w efekcie chętnie eksploruje świat. Maluch nie jest zachęcany do uczenia się rozpoznawania własnych potrzeb. To rodzice mają zwracać uwagę na każdy drobny niewerbalny sygnał. Kiedy dziecko jest gotowe do zrobienia nowego kroku rozwojowego, rodzice stwarzają mu ku temu okazję.

Model wychowania na Sri Lance jest hierarchiczny. Każdy człowiek powinien mieć swojego opiekuna, przewodnika, który pomaga i kieruje. Rodzice rzadko pytają dzieci o ich preferencje czy zdanie. Nie zachęcają ich także, by wyrażały swoje opinie, uczucia, czy dokonywały wyborów. Dobry opiekun zapewnia dziecku to, czego ono potrzebuje bez uprzedniej konsultacji z nim. Dobre dzieci czekają cierpliwie na decyzję opiekunów i akceptują ją.

W okresie adolescencji pojawia się konieczność podjęcia decyzji związanych z edukacją, wyborem szkoły. Także w tym wypadku ostateczna decyzja należy do opiekunów. Dziecko może przedstawić swoje propozycje i opinie, ale ufa, że to właśnie rodzice wiedzą, co jest dla niego najlepsze. Wybór, który jest bardziej autonomiczny i z którym młode dziewczęta mogą się nie zgodzić, to wybór małżonka.

Model hierarchiczny nie odnosi się jedynie do relacji rodzic-dziecko, można go ogólniej określić zależnością mentor-podwładny. Zmiana mentora jest możliwa, kiedy podwładny stwierdza, że przewodnik nie spełnia jego oczekiwań. Wówczas zdarza się, że dziecko na przykład wyprowadza się od rodziców i mieszka u dalszych krewnych.