• Wiele dzieci nie lubi zbyt “specjalnego traktowania”. To znaczy, że czują się lepiej, kiedy normalnie się z nimi rozmawia, bez nadmiernego, głośnego zachowania i śmiechu. Osoby z MPD są bardzo czujne. Rozpoznają, kiedy ktoś zachowuje się w sztuczny sposób albo okazuje zainteresowanie nie im, jako osobom, ale ich niepełnosprawności. A po co? Nie lepiej po prostu cieszyć się swoim towarzystwem?

• Inna sprawa to to, że do niektórych dzieci z MPD trzeba mówić bardziej wyraźnie i powoli, by zrozumiały to, co chcemy im przekazać.

• Dzieci z porażeniem mózgowym mogą też mieć problem z mówieniem. Czasami wystarczy cierpliwość w rozmowie i wysłuchiwanie każdego wypowiadanego słowa. Bywa też tak, że dziecko wypowiada się bardzo niewyraźnie. Jednak, kiedy pozna się młodego człowieka, jego sposób wyrażania się stanie się klarowniejszy, a słowa będą łatwiejsze do rozróżnienia.

• Czy poruszenie niektórych tematów w pierwszej rozmowie będzie nietaktowne? Na pewno wypytywanie o przypadłość rozmówcy, wnikanie w jego życie osobiste może spowodować dyskomfort. Lepiej jest powściągnąć swoją ciekawość.

***

Książka, która pomoże Ci zgłębić problematykę niepełnosprawności MPD i porozmawiać o niej ze swoją pociechą:
Aleksandra Chmielewska, Papużki nierozłączki

Zobacz też: Jak rozmawiać z dzieckiem o niepełnosprawności.