Dzień dobry,

jestem mamą czteroletniego chłopca i półtorarocznej dziewczynki. Mam problem, żeby synek załatwiał się do ubikacji albo nocnika. Był już jakiś okres, że robił to ładnie sam. Teraz coraz częściej załatwia potrzeby fizjologiczne w pokoju, a potem się z tego śmieje. Ciężko stwierdzić, czy robi to, żeby zwrócić na siebie uwagę. Uczymy córkę załatwiać się na nocnik, czasem już jej to wychodzi. Mam wrażenie, że synek wzoruje się trochę na niej. Jeśli Ola coś zrobi to zaraz i Wiktorek robi to samo. Trzeba kilka razy powtarzać, a czasami trzeba go złapać za rękę żeby zareagował na to, co się do niego mówi. Słuch ma dobry, dobrze wie, co się mu powiedziało, ale mam wrażenie, że złapanie i zrobienie czegoś jest silniejsze od niego. Jeśli czegoś mu nie pozwalamy to potrafi powiedzieć, że nas już nie kocha i sobie zmieni rodziców. Ostatnio, jak jest zły, bo na coś mu nie pozwolimy, to mówi (co mnie bardzo niepokoi), że jego rodzice nie żyją. Ostatnio też zaczął pytać się dziadków, czy zdążyli się pożegnać ze swoimi rodzicami i czy chcieliby się z nimi zobaczyć, wiedząc, że są w niebie. Nikt z nim nie rozmawiał o śmierci, więc trudno mi powiedzieć skąd mogło mu to w ogóle przyjść do głowy. Sama już nie wiem co robić, czy to jest jakiś błąd w wychowaniu czy coś się złego może dziać? Okazujemy mu miłość, przytulamy, całujemy, mówimy że go kochamy. On też do nas się przytula, całuje i mówi, że nas kocha. Proszę mi doradzić, co mam robić i czy jest to normalne zachowanie?

Kasia