Zaburzenia czynnościowe przewodu pokarmowego u niemowląt dotyczą nawet 25% maluchów na całym świecie. Kiedy się pojawiają, są poważnym źródłem stresu zarówno dla dziecka, jak i dla rodziców, ale co ważne – jest to stan przejściowy, ponieważ wraz z upływem czasu ustępują samoistnie bez śladu. Ocenia się, że kolka niemowlęca przechodzi ok. 3.-6. miesiąca życia, a ulewanie zmniejsza się po 6. miesiącu życia. Z kolei zaparcia mają tendencję do pojawiania się nawet w wieku dorosłym.

 

Jak rozpoznać zaparcie?

 

Najprostszym sposobem, aby stwierdzić, czy dziecko cierpi na zaparcia, jest obserwacja częstości wypróżnień oraz konsystencji stolca. Na zaparcia będzie wskazywać oddawanie stolca mniej niż 2 razy w tygodniu, któremu towarzyszy duży wysiłek ze strony dziecka, prężenie się, grymas i zaczerwienienie twarzy. Oprócz tego ważna jest konsystencja i wygląd stolca, który w tym wypadku będzie twardy, zbity i o dużej średnicy. Co ważne, zaparcia rzadko występują u dzieci karmionych mlekiem matki, natomiast częściej u dzieci karmionych mlekiem modyfikowanym, gdzie powodem są błędy podczas przygotowywania mieszanki. Przy zaparciach konieczne mogą być preparaty stymulujące oddawanie stolca np. PEG, jednak najrozsądniejsze jest leczenie zaparć przeprowadzone pod okiem lekarza, który po postawieniu diagnozy zleci leki w odpowiedniej dawce.

 

Jak rozpoznać ulewania?

 

Ulewania (tzw. regurgitacje) to bardzo częste zjawisko u małych dzieci. Nie są objawem choroby, a wynikają z niedojrzałości przewodu pokarmowego, który z czasem zdobędzie zdolności antyrefluksowe. Najczęściej dotyczą niemowląt między 2. a 8. miesiącem życia, przy czym szczyt obserwuje się w pierwszych miesiącach życia. Polegają one na wstecznym przepływie poprzednio połkniętego pokarmu przez przełyk do jamy ustnej i na zewnątrz, co najmniej 2 razy dziennie przez okres 3 tygodni. Oprócz tego dzieci nie prezentują żadnych innych symptomów, a ich rozwój psychosomatyczny odbywa się normalnie. Aby temu zapobiec, warto pionizować dziecko po karmieniu, układać na lewym boku lub ewentualnie zagęścić pokarm.

 

Jak rozpoznać kolkę?

 

Kolka to zaburzenie, dla którego charakterystyczny jest napad nieukojonego płaczu, połączony z podkurczaniem nóżek i wzdęciem brzuszka. Z kolei definicja wskazuje, że napady te muszą trwać ponad 3 godziny na dobę, minimum 3 dni w tygodniu, przez ponad 3 miesiące. Ocenia się, że największe nasilenie tego zjawiska ma miejsce ok. 6. tygodnia życia. Pomocne przy występowaniu kolki jest zadbanie o spokój rodziców oraz komfort maluszka, który wtedy szczególnie wymaga wyciszenia i ukojenia w ramionach rodziców. Bardzo często stan ten może wynikać z niewłaściwej techniki karmienia piersią, dlatego wartościowe może okazać się skorzystanie z porady doradcy laktacyjnego.

 

Oprócz tego można sięgnąć po leki zmniejszające ilość gazów w jelitach np. Espumisan w postaci kropli, o przyjemnym, bananowym smaku. Zawarty w leku symetykon skutecznie rozbija i rozprasza gazy nagromadzone w przewodzie pokarmowym oraz jest dobrze tolerowany, gdyż nie wchłania się z przewodu pokarmowego.