MÓW MI DAVE - MEET DAVE

DAVE / KAPITAN EDDIE MURPHY
Piotr Adamczyk

GINA MORRISON ELIZABETH BANKS
Agnieszka Fajlhauer

NR 3 – OFICER KULTURALNY GABRIELLE UNION
DOOLEY SCOTT CAAN
NR 2 – DRUGI DOWÓDCA ED HELMS
NR 17 KEVIN HART
KNOX MIKE O’MALLEY
NR 4 – OFICER BEZPIECZEŃSTWA PAT KILBANE
INŻYNIER JUDAH FRIEDLANDER
MARK MARC BLUCAS
DOKTOR JIM TURNER
JOSH MORRISON AUSTYN LIND MYERS
Wit Apostolakis – Gluziński

NR 35 ADAM TOMEI
PORUCZNIK PRAWE RAMIĘ BRIAN HUSKEY
PORUCZNIK LEWE RAMIĘ SHAWN CHRISTIAN

REŻYSERIA BRIAN ROBBINS
SCENARIUSZ ROB GREENBERG & BILL CORBETT
PRODUCENCI JON BERG
TODD KOMARNICKI
DAVID T. FRIENDLY
PRODUCENCI WYKONAWCZY ARNON MILCHAN
THOMAS M. HAMMEL
ZDJĘCIA CLARK MATHIS
SCENOGRAFIA CLAY A. GRIFFITH
MONTAŻ NED BASTILLE
KOSTIUMY RUTH CARTER
KOORDYNACJA EFEKTÓW SPECJALNYCH MARK STETSON
MUZYKA JOHN DEBNEY

Opracowanie wersji polskiej: Studio Sonica
Nagrań dokonano w studio Mafilm Audio w Budapeszcie

Reżyseria: Jerzy Dominik
Tłumaczenie: Arleta Walczak
Dialogi polskie: Joanna Kuryłko

Realizacja dźwięku: György Fék, Jacek Osławski
Kierownictwo Produkcji: Agnieszka Kudelska

W wersji polskiej wystąpili ponadto:

Joanna Węgrzynowska
Paweł Szczesny
Andrzej Hausner
Mieczysław Morański
Radosław Popłonikowski
Robert Wabich
Miłogost Reczek
Wojciech Paszkowski
Anna Apostolakis – Gluzińska
Agnieszka Kudelska
Kajetan Lewandowski
Kuba Molęda
Jerzy Słonka
Janusz Wituch

Produkcja: Friendly Films / Guy Walks Into A Bar,
Twentieth Century Fox i Regency Enterprises, 2008

Film w polskiej wersji językowej
Barwny (kopie; Deluxe)
Czas projekcji: 91 min.

O FILMIE

Dave Ming Chang (Eddie Murphy) właśnie przyjechał do Nowego Jorku i ma problemy z przystosowaniem się. Jest z nim coś nie tak – zachowuje się, jakby we własnym ciele czuł się źle. Nie dziwne – tak naprawdę, Dave w ogóle nie jest człowiekiem, tylko statkiem, którym steruje miniaturowy kapitan. Malutki Eddie zaprasza na WIELKĄ komedię rodzinną „MÓW MI DAVE”.
Poznajcie Dave’a. Ma czterdzieści parę lat, jest całkiem przystojny i nieźle ubrany. Nawet jego biały garnitur i czarny krawat żywcem wyjęte z lat siedemdziesiątych, robią dobre wrażenie. Pomijając dziwny strój, z Dave’m jest coś nie tak… Na pewno nie jest stąd… Spójrzcie tylko, jak przechadza się po ulicach Nowego Jorku – jedna noga próbuje zrobić ogromny krok naprzód; facet ewidentnie źle się czuje we własnym ciele.
Nic dziwnego – w środku „Dave’a znajduje się wyszkolona ekipa miniaturowych ludzi, którzy usiłują kontrolować każdy jego ruch, czy rozmowę. Za każdą część ciała odpowiada specjalista (o wzroście nie przekraczającym pięciu centymetrów), który steruje nią przy pomocy najnowszych technologii.
Ekipie przewodzi Kapitan, któremu Dave zawdzięcza swój wygląd. Dla nich wszystkich, kierowanie Dave’m, to coś nowego… Gdy bierze pierwszy łyk wody, mini-specjaliści prawie toną. Gdy przymierza koszulę, wygląda jakby walczył z bawełnianym mordercą. Pierwsza wizyta u lekarza, to nie lada wyzwanie – metalowemu Dave’owi zlecają wykonanie rezonansu magnetycznego… Zjedzenie hot-doga okazuje się nie mniejszym problemem i kończy się dramatycznym finałem w męskiej toalecie.
Dave – a raczej ci, którzy w nim mieszkają – uczy się kolejnych zachowań, a co za tym idzie – poznaje także emocje. Dla ekipy to szok, bo tam, skąd pochodzą nie ma uczuć, ani indywidualizmu. Dave zmienia się zarówno na zewnątrz, jak i w środku.

Eddie Murphy, już od ponad dwudziestu lat pozostaje jednym z najpopularniejszych aktorów komediowych. Jest w stanie wcielić się nawet w kilka ról w jednym filmie! W „Mów mi Dave” przeszedł samego siebie i swoim talentem obdarzył dwie postaci – „człowieka”, w którym rezyduje stuosobowa ekipa oraz kapitana, który owym „człowiekiem” steruje. Jak powiedział reżyser, Brian Robbins – „w tym filmie, Eddie robi to, co wychodzi mu najlepiej”.
Zanim w podwójnej roli obsadzono Murphy’ego, Rob Greenberg i Bill Corbett wpadli na pomysł, by nakręcić historię małych ludzi żyjących na pokładzie statku, który przybrał ludzką formę. Scenarzyści poznali się na studiach – obaj kończyli Yale School of Drama. Potem ich drogi się rozeszły, ale obaj pracowali w zawodzie – Corbett przy kultowym „Mystery Science Theater 3000”, a Greenberg przy takich serialach jak „Frasier” i „Jak poznałem waszą matkę” („How I met your mother”) Zawsze chcieli zrobić wspólnie film i tak narodził się „Dave”.
Pomysł był tylko początkiem – Greenberg i Corbett spędzili dużo czasu, przerabiając go na film, który będzie nie tylko zabawny, ale i realistyczny. „Można wpaść na świetny pomysł, ale zrobić z niego dobry film, to wyzwanie” – mówi Corbett. „Zależało nam, by postaci były wyraziste i przeszły wewnętrzną przemianę”.
„Nikt jeszcze nie próbował wycisnąć z tego pomysłu, aż tyle” – dodaje Greenberg. „Chcieliśmy, żeby fabuła była realistyczna, a relacje między bohaterami wiarygodne, ale z wykorzystaniem komediowego potencjału, jaki taki pomysł niesie.”
Projektem Greenberga i Corbetta zainteresował się producent David T. Friendly, dzięki któremu powstał między innymi wielki hit Twentieth Century Fox – „Dr Dolittle” z Eddie Murphy’m w roli tytułowej. „Już po przeczytaniu pierwszego aktu wiedziałem, że chcę by ten film powstał” – mówi Friendly. „Spodobał mi się główny pomysł, a także wątek romantyczny. Scenariusz zaskakiwał.”
Projektem zainteresowali się także Jon Bergg i Todd Komarnicki z „Guy walks into a bar production company”. Spodobało im się komediowe przedstawienie wewnętrznej przemiany. „Todd [Komarnicki] przeczytał scenariusz w trakcie lotu do Nowego Jorku. Jak tylko wylądował, zaczął wysyłać mi wiadomości o treści „Musimy zrobić ten film!”.
Komarnicki dodaje” „Każdy tak mówi, żeby zareklamować swoje dzieło, ale scenariusz naprawdę był jedyny w swoim rodzaju. Nie wyobrażałem sobie, że ktoś inny miałby nakręcić ten film”
W tym samym czasie, reżyser Brian Robbins kończył kręcić „Norbita” z Eddie Murphym w roli głównej – film, który miał szansę stać się hitem 2007 roku. Nie czytał scenariusza do „Mów mi Dave”, za to zrobił to Murphy. Postanowił działać. „Przyszedł do mnie i spytał, co robię potem. Myślałem, że chce iść coś zjeść. Okazało się, że chodzi mu o mój następny projekt i wręczył scenariusz do „Mów mi Dave”.
Robbins spotkał się z Greenbergiem i Corbettem. „Przede wszystkim, chcieliśmy nakręcić komedię, ale równie ważne było to, żeby była pełna ciepła. Relacje między bohaterami chwytają za serce, ale są przedstawione w zabawny sposób”.
Przygotowania ruszyły pełną parą. „To nie był łatwy do zrealizowania film” – mówi Roberts. „W głowie Dave’a/Eddie’go istnieje inny świat, zamieszkiwany przez małych ludzi. Prócz tego, Dave funkcjonuje w naszym świecie. Nie mówiąc o tym, że Eddie gra zarówno Dave’a, jak i sterującego nim kapitana.”
„Obawiałem się, czy podołam” – dodaje reżyser. „Z początku nie wiedziałem, jak Dave powinien się zachowywać – nie jest ani robotem, ani człowiekiem, tylko statkiem!”
Dla Robbinsa to było nie lada wyzwanie, za to Murphy odnalazł się w roli natychmiast. „Już po czterdziestu pięciu minutach pierwszego dnia zdjęć, Eddie tchnął w swoich bohaterów życie.” – mówi reżyser. „Zagrał tak, jak jeszcze nigdy wcześniej.”
Producent, Todd Komarnicki był zachwycony Murphym, którego talent dorównuje jego zdaniem, umiejętnościom gwiazd komedii sprzed lat. „W „Mów mi Dave”, Eddie oddaje cześć takim artystom jak Buster Keaton, czy Charlie Chaplin. Sceny, w których jako statek [czyli Dave], przemierza Nowy Jork, próbując ukryć, że nie jest jednym z nas, są niesamowite. Jego gra jest po prostu fenomenalna”.
Murphy’emu udało się wcielić w „statek”, dzięki niebywałej sprawności fizycznej, z której słynie. „Ma grację tancerza i koncentrację boksera” – mówi Komarnicki. „Zagrał Dave’a z niezwykłą precyzją – pokazuje z jaką trudnością nieożywiony „statek” uczy się chodzić, czy rzucać piłkę. A przecież dla nas, są to naturalne czynności.”
Reszta aktorów również była pod wrażeniem gry Eddie’go, który wcielił się w dwie role. Elizabeth Banks gra artystkę i samotną mamę. Jej postać dosłownie wpada na Dave’a zaraz na początku filmu. „Aktorzy lubią panować nad swoim narzędziem pracy, czyli ciałem. Eddie ma nad nim stuprocentową kontrolę – każdy gest, ruch dłoni, czy ust jest dokładnie zaplanowany.”
Friendly twierdzi, że Banks, Gabrielle Union, Scottowi Caanowi, Eddiemu Helisowi, Kevinowi Hartowi i reszcie obsady świetnie współpracowało się z Murphym – i wice wersa.
„Eddiemu lepiej się pracuje z zabawnymi ludźmi, a i oni stają się dzięki jego obecności zabawniejsi”.
Banks, która gra Ginę – dziewczynę, która nawiązuję z Dave’m bliższą relację – była jedną z ostatnich, zaangażowanych do projektu aktorek. Twórcy twierdzą, że lepiej późno niż wcale. „Elizabeth jest świetnym komikiem” – mówi Komarnicki. „Jest jak Lucille Ball – ma wrodzony talent, jest bardzo bystra i ma zdolności do improwizacji”.
Banks opisuje swoją postać, jako artystkę, która kocha tańczyć. Zagrała ją z przyjemnością – zwłaszcza w scenie, w której Dave rozmawia z Giną o jej obrazie.
„ Dave jest zdezorientowany. Nie wie, jak interpretować uczucia, jakie budzi w nim Gina mówiąca o swoim malunku. Eddie fenomenalnie sportretował budzące się w Davie emocje” – mówi aktorka. „Scena jest prosta, wzruszająca, ale i zabawna.”
Jedenastoletni syn Giny – Josh Mosrrison – jest pierwszą osobą, którą poznaje Dave. Chłopiec nie jest lubiany w szkole, szybko się zaprzyjaźniają. Zapoznaje Dave’a z lokalnymi atrakcjami, takimi jak jarmark uliczny, czy hot-dogi. Umożliwia mu także wyjaśnienie pięcioklasistom jednolitej teorii pola... „Josh od samego początku wierzy w Dave’a” – mówi debiutant, Augustyn Lind Myer.
Z pomocą Giny i Josha, Dave poznaje Nowy Jork, a sterująca nim ekipa przechodzi wielkie zmiany. Zastępca Kapitana – zwany Numerem Dwa- próbuje przejąć pozycję swojego przełożonego. Producent Jon Berg żartuje, że grający go Ed Helis odpowiada za cały film – „Przecież pilotuje Eddiego Murphyego! Świetnie sportretował sięgający granic absurdu egoizm.”
Helms świetnie się bawił, grając mini-człowieczka o maxi-ambicjach. „Nazywają go Numerem Dwa, co znaczy, że nie jest Numerem Jeden. Jest przełożonym całej ekipy, za wyjątkiem jednej osoby.”
Czyli kapitana, w którym nowojorska przygoda Dave’a budzi emocje. W reszcie załogi również – tylko Numer Dwa jest na nie odporny. „Numer Dwa uważa, że skoro Kapitan staje się uczuciowy, to jest słaby.” – tłumaczy Helms. „Musi działać”.
W przeciwieństwie do Numeru Dwa, grany przez Gabrielle Union Numer Trzy rozumie swojego przywódcę. Sama tłumiła w sobie uczucia, którymi go darzy. Zdała sobie z tego sprawę dopiero wtedy, gdy Dave poznał Ginę i Josha. Jak mówi Union – „poznała to, co ludzkie – radość, smutek, zazdrość, nieznany do tej pory styl życia, a także… pizzę.”
Union śmieje się, że do bardziej oficjalnych obowiązków Numeru Trzy należą „zbadanie, czym są Doritos i wyjaśnienie reszcie załogi kim jest Barack Obama”. Jak udaje jej się poznać kulturę i historię zewnętrznego świata? „Poprzez Google, Yahoo… i Perez Hilton”.
Innym, ważnym członkiem załogi jest Numer Siedemnaście, odpowiedzialny za kluczowe sprawy wewnętrzne. Gra go Kevin Hart, a postać pojawia się w trzecim akcie. Wypada „Dave’owi z ucha i ląduje w kawie funkcjonariusza Dooleya (w tej roli Scott Cann), który zajmuje się podejrzanymi zdarzeniami, jakie spotykają Dave’a w Nowym Jorku. Na szczęście dla Numeru Siedemnaście, kawa nie jest gorąca, za to słodka i z odrobiną śmietanki. Rozdzielony z kapitanem i resztą załogi, zwiedzi miasto podróżując w kieszeni Dooleya.
Nie bez znaczenia jest to, że Dave przybywa właśnie do Nowego Jorku. Lokalizacja była bardzo istotna i jak mówi producent, David T. Friendly, kluczowe sceny musiały być kręcone właśnie tam. „Nowy Jork to jeden z głównych bohaterów naszego filmu. Chaotyczny, barwny i szalony. Nie mogliśmy uniknąć kilku scen na Liberty Island, która wita nowoprzybyłych.”
Na przykład Dave’a.

PROJEKTOWANIE DAVE’A

Przed scenografem, Clay’em A. Griffithem było nie lada wyzwanie. Musiał zaprojektować wnętrze statku, które odpowiadałoby budowie ludzkiego ciała. Zainspirowało go między innymi TWA Flight Center – dzieło Eero Saarinena. „Budowla przypomina czaszkę i nie ma w niej kątów prostych. To był dobry punkt zaczepienia, bo w ludzkim ciele też ich brakuje.”
Griffith wzorował się także na pracach hiszpańskiego architekta, Santiago Calatravy, który zaprojektował Milwaukee Art Museum. „Wygląda jak żywe stworzenie. Jest organiczne. Zrobiliśmy z kręgosłupa szyb windowy. Za piętra posłużyły nam żebra.”
Mostek okrętu, znajdujący się w głowie Dave’a, wybudowano w studiu w Los Angeles. Jest wysoki, szeroki i długi na 9 metrów. Projektując korytarze, Griffith wzorował się na układzie krwionośnym, wykorzystując niebieskości i czerwienie tętnic oraz żył.
Nagrodzony Oscarem nadzorca efektów wizualnych, Mark Stetson („Władca Pierścieni: Drużyna Pierścienia”) pomógł stworzyć świat widziany oczyma Kapitana i Numery Trzy (pamiętajcie, że mają tylko 5 centymetrów wzrostu.) Times Square to nie tylko obcy, ale i ogromny teren (gdy pies obsikuje hydrant, bohaterowie uciekają przed falą przypominająca tsunami.)
W tych trudnych scenach, Eddie Murphy znów dał z siebie wszystko. Reżyser, Brian Robbins nie był zaskoczony. „Eddie jest fenomenalny” – zachwyca się. „Potrafi zagrać wszystko – nawet ze statywem, czy piłką tenisową [które potem zostały zastąpione efektem specjalnym.] Wystarczy powiedzieć „akcja”, a Eddie gra.”

O OBSADZIE

EDDIE MURPHY (Dave) to jeden z najpopularniejszych Afro-Amerykańskich aktorów w historii kina. Większość filmów, w których zagrał trafiła na szczyty notowań box-office. Jako jeden z nielicznych, zagrał w przeciągu ostatnich trzydziestu lat w wielu filmach, które osiągnęły kilkaset milionów dolarów zysków – od „Gliniarza z Beverly Hills”, po „Małolaty u taty”. Podkładał głos pod Osła w nagrodzonym Oscarem animowanym „Shreku”, a także „Shreku 2” – najpopularniejszej animacji wszechczasów. Jest zdobywcą Annie Award, nominowano go także do nagrody BAFTA i MTV Movie Award, za „Shreka”. Powtórzył swoją rolę w „Shreku Trzecim”, po którym zagrał w „Norbicie”.
Zaczynał dwadzieścia pięć lat temu – od stand-up’ów. W 1980 roku dołączył do Saturday Night Live – miał dziewiętnaście lat. Potem zaczął robić karierę na dużym ekranie.
Zagrał w najbardziej kasowych komediach wszechczasów – „Czterdziestu ośmiu godzinach” („48 Hrs.”), „Nieoczekiwanej zamianie miejsc”(„Trading Places”), „Doktorze Dolittle” („Doctor Dolittle”), „Księciu w Nowym Jorku”(„ Coming to America”) i kilku częściach „Gliniarza z Beverly Hills”( Beverly Hills Cop”). Nominowano go do Złotego Globu za role komediowe w „Gliniarzu z Beverly Hills”(„ Beverly Hills Cop”), „Nieoczekiwanej zamianie miejsc” („Trading Places”), i „Czterdziestu ośmiu godzinach” („48 Hrs.”).
W 1989 roku wyreżyserował „Noce Harlemu” („Harlem Nights”), do których także napisał scenariusz i w których zagrał, obok Richarda Pryora i Redda Foxxa. Wyprodukował też i zagrał w kasowej komedii „Życie”(„Life”), u boku Martina Lawrence’a. Wystąpił również ze Steve’m Martinem w „Wielkiej hecy Bowfingera”(„Bowfinger”). Podłożył też głos pod smoka Mushu w disneyowskiej „Mulan”.
W 1996 wcielił się w siedem, różnych postaci w kasowym hicie „Gruby i chudszy” („Nutty professor”), za co nominowano go do Złotego Globu. W drugiej części filmu („Gruby i chudszy 2: Rodzina Klumpów” („Nutty professor 2: The Klumps”)) zagrał osiem postaci, a u jego boku wystąpiła Janet Jackson. Jego najnowsze filmy, to między innymi „Doktor Dolittle 2”(„Doctor Dolittle 2”), „Małolaty u taty” („Daddy Day Care”) i „Nawiedzony dwór” („The Haunted Mansion”)

ELIZABETH BANKS (Gina) to obecnie jedna z najbardziej rozchwytywanych aktorek Hollywood. Nadchodzące filmy z jej udziałem, to „W”, „Zach and Miri make a porno”, „Mentors” i „Uninvited”. Banks próbuje też swoich sił jako producentka. Razem z mężem, Maxem Hendelmanem założyła firmę producencką Brownstone Productions i mają już na koncie kilka filmów.
W fazie produkcji jest teraz film Olivera Stone’a – „W”, w którym Banks gra Pierwszą Damę, Laurę Bush, a w rolę jej męża wciela się Josh Brolin. Obsada jest imponująca – należą do niej między innymi James Cromwell i Thandie Newton. Film ukaże się za pośrednictwem Lionsgate, 18go października 2008.
Niedługo później wyjdzie „Zack and Miri make a porn” w reżyserii Kevina Smitha, w którym Banks gra u boku Setha Rogena. Ich bohaterowie postanawiają poprawić swoją sytuację finansową, biorąc się za „film dla dorosłych”. Weinstein Company planuje rozpocząć dystrybucję 31go października 2008.
W styczniu 2009 zobaczymy Banks w horrorze „Uninvited” produkcji Paramountu. Opowiada on historię dwóch sióstr, które wracają do domu po tym, jak leczyły się w szpitalu psychiatrycznym. Banks wciela się w ich okrutną macochę, którą prześladuje duch. Film wyjdzie 30go stycznia 2009 roku.
Nakręcono już także „Mentors” produkcji Universalu. Prócz Banks, grają w nim Paul Rudd i Sean William Scott. Zakończono też niezależny film „Lovely, still”, w którym zagrali Ellen Burstyn i Martin Landau.
Ostatnio oglądaliśmy Banks w komedii romantycznej „Na pewno, być może” („Definitely, maybe”) produkcji Universalu, w której zagrała razem z Ryanem Reynoldsem, Abigail Breslin, Rachel Wiesz i Islą Fisher. Wystąpiła także w niezależnej komedii „Meet Bill”, razem z Aaronem Eckhartem i Jessicą Albą. Film wyprodukował Greenstreet Films.
Założone przez Banks Brownstone Productions przygotowuje kilka filmów. Pierwszym z nich jest „Surrogates” z Bruce’m Willisem, w reżyserii Jonathana Mostowa. Trwają zdjęcia w Bostonie. Film jest na podstawie komiksu o tym samym tytule i jest współ-produkowany przez Mandeville. Banks zagra także w komedii „What about Barb” – historii dziewczyny z wyższych sfer, której główną druhną zostaje jej szalona kuzynka – taki warunek postawił bogaty wuj, w zamian za opłacenie ceremonii. Universal wykupił także prawa do ekranizacji powieści Chrisa Jonesa „Too far from home” – historii trzech astronautów, którzy ugrzęźli na międzynarodowej stacji kosmicznej. Universal zajmie się także produkcją komedii „Pitch Perfect”.
W 2007 roku oglądaliśmy Banks w komedii „Fred Claus – Brat Świętego Mikołaja” („Fred Claus), u boku Vince’a Vaughna i Paula Giamattim. Zagrała też we wszystkich, trzech częściach „Spidermana” – rolę dziennikarki, Betty Brant – reżyser Sam Raimi stworzył ją specjalnie dla niej.
W 2006 roku zagrała w disneyowkim hicie – „Vince Niepokonany” („Invincible”). Wystąpili w nim także Mark Wahlberg i Greg Kinnear. Film dotarł na szczyty notowań box-office.
W 2005 roku Elizabeth wystąpiła także w „Czterdziestoletnim prawiczku” („The 40-year-old virgin”), a także „Trzech sisotrach” („The sisters”) – niezależnej produkcji, w której zagrali także Maria Bello i Erick McCormack. Wystąpiła także w „Robalach” – komediowym horrorze wyprodukowanym przez Universal.
W czerwcu 2005 roku mogliśmy ją oglądać w dramacie „Heights” produkcji Sony Classics/ Merchant Ivory , w którym zagrała obok Glenn Close i Jamesa Marsdena. W tym samym roku wystąpiła w „Nieudaczniku” („The Baxter”) dystrybuowanym przez IFC Film.
Banks zagrała także w „Złap mnie, jeśli potrafisz” („Catch me if you can”) Stevena Spielberga, „Daltry Calhoun”, „Życiu seksualnym” („Sexual life”), który wyświetlano na Los Angeles Film Festiwal, a także „Shafcie” i „Wet hot american summer”. Pojawiła się w kilku niezależnych produkcjach, takich jak „The trade” i „Ordinary sinner”, za rolę w którym otrzymała nagrodę na Slamdance Film Festiwal w 2002 roku. Prócz filmów, występowała także w teatrze – między innymi w produkcjach American Conservatory Teatre, a także w „Summer & Smoke” w reżyserii Davida Esbjornsona, wystawianym przez Guthrie Theater. W 2006 roku zagrała Cherie, w komedii Williama Inge „Bus stop”, w ramach Williamstone Theater Festiwal.
Na małym ekranie widzieliśmy ją w „Hożych doktorach” („Scrubs”). Pojawiła się też w mini-serialu CBS „Comanche moon”, prequelu do ‘Na południe od Brazos” („Lonesome Dave”) Larry’ego McMurtry.

GABRIELLE UNION (Numer Trzy) kręci właśnie „Cadillac Records”, w którym gra u boku Mos Defa, Adriana Brody’ego, Beyonce Knowles i Jeffreya Wrighta. Film opowiada o rock’n’rollu, seksie, przemocy i ruchu civil rights movement, działającym w Chicago w latach pięćdziesiątych. Obraz trafi do kin w roku 2009.
Union zagrała razem z Queen Latifah, Terrencem Howardem i Morrisem Chestnutem w „The Perfect Holiday”. Wcieliła się w rolę samotnej matki, której życzenie spełnia zagrany przez Chestnuta święty Mikołaj.
Wcześniej zagrała między innymi w „Daddy’s Little Girls” Tylera Perry’ego, „Biegając z nożyczkami” („Running with scissors”) Ryana Murphy’ego, gdzie partnerowała Anette Bening, Gwyneth Paltrow, Josephowi Fiennesowi i Alecowi Baldwinowi, a także kasowych „Bad boys II” z Martinem Lawrence’m i Willem Smithe’m, „Łamiąc wszystkie zasady” (Breakin’ all the rules”) z Jamie Foxxem, „Wybaw nas od Ewy” („Deliver us from Eva”) z LL Cool J’em, „Braciach” (”Brothers”), „Dziewczynach z drużyny” („Bring it on”), „Witajcie w Colinwood”(„Welcome to Colinwood”) z George’m Clooneyem i Samem Rockwellem, „Porzuconej” („Abandon”) z Benjaminem Brattem i Katie Holmes, „Grze dla dwojga” („Two can play that game”), „Miłości i koszykówce” („Love and Basketball”), „Od kołyski, aż po grób” („Cradle 2 the grave”), „Zakochanej złośnicy” („10 things I hale about you”), „Neo ned”, „Bardzo długiej podróży poślubnej” („The honeymooners”) i „Cała ona” („She’s all that”).
Union dołączyła też do obsady „Brzyduli Betty” (Ugly Betty”). W trzech odcinkach wcieli się w rolę siostry bohaterki granej przez Vanessę Williams. Wystąpiła też w produkowanym przez ABC „Night stalker”, razem ze Stuartem Townsendem, a także w nagrodzonym Emmy „W rękach Boga” („Something the Lord made”), w którym zagrali także Alan Rickman, Kyra Sedgwick i Mos Def.
Zadebiutowała w serialu komediowym „Moesha”, występowała także w „Ostrym Dyżurze” („E.R”), „Dave’s world” i „Steve Harley show”, „Jak dwie krople czekolady” („Sister, sister”) i „Siódmym niebie” („7th Heaven”). Zagrała także w „Przyjaciołach” („Friends”) – o względy jej bohaterki rywalizowali Joey (Matt LeBlanc) i Ross (David Schwimmer). Była pierwszą Afro-Amerykanką, która wystąpiła w roli obiektu westchnień głównych bohaterów serialu. Przez rok grała także w serialu CBS „City of Anfels”.
Union aktywnie działa na rzecz Rape Treatment Center (RTC) na UCLA, a także Young Survivor Coalition.

SCOTT CAAN (Dooley) jest jednym z najbardziej obiecujących, młodych aktorów. Zagrał już w wielu filmach, a także napisał i wyreżyserował kilka sztuk, w których także wystąpił. Ma na koncie również kilka niezależnych produkcji i bez wątpienia można go określić wszechstronnie utalentowanym artystą.
Caan zagrał też w „Ocean’s Thirteen” Stevena Soderbegha powtarzając rolę dowcipnego i sympatycznego Turka Malloya. Prócz niego, w filmie wystąpili także George Clooney, Brad Pitt, Matt Damon, Julia Roberts i jego wieloletni kumpel, Casey Affleck.
Cann wyreżyserował i wyprodukował film na podstawie własnej sztuki – „The Dog Problem”. Zagrał też jedną z ról, u boku Giovanniego Ribisiego, Lynn Collins, Meny Suvari, Kevina Corrigana i Dona Cheadle, który wystąpił gościnnie. Film miał swoją premierę w 2006 roku na Toronto Film Festiwal.
Caan wyreżyserował i zagrał w „Dallas 362”. To był jego reżyserski debiut, za który otrzymał Critics Choice Award na CineVegas International Film Festival. W 2005 roku film dystrybuowało Think Film.
Caan zagrał także w komedii romantycznej „Przyjaciele z kasą”(„Friends with money”), gdzie partnerowała mu Jennifer Aniston. Wystąpił także w „Błękitnej głębi” („Into the blue”) z Paulem Walkerem, Jessicą Albą i Ashley Scott, „Bandytach” („American Outlaws”) z Colinem Farrellem i „Nowokainie” ze Steve’m Martinem i Heleną Bohnam Carter.
W 2001 roku Caan napisał, wystąpił i współ-wyreżyserował sztukę „Almost Love”, wystawianą przez Playhouse West – historię faceta, któremu przyjaciel pomaga stanąć na nogi po dramatycznym rozstaniu.
Caan ma też na koncie trzy scenariusze. „Chasing the party”, to komedia o próbie dostania się na imprezę w posiadłości Playboya. Produkcją zajmie się Jerry Bruckheimer Productions, a jedną z ról zagra Caan. Pozostałe dwa scenariusze, to dramaty - „The Fight” i „Lowest Common Denominator”
W ciągu ostatnich dwóch lat, Caan wystąpił w dziesięciu filmach – między innymi „Ryzyku” („Boiler Room”) , komedii „Kibice do dzieła!” („Ready to rumble”), hip hopowej „Czerni i bieli” („Black and white”), a także „Sześćdziesięciu sekundach” („Gone In sixty seconds”), „Wrogu publicznym” (Enemy of the State”), „Luz blues” (Varsity Blues”) i produkcjach niezależnych, takich jak „Bongwater”, „Lunchtime special” i „Donikąd” („Nowhere”) w reżyserii Grega Arakiego.

ED HELMS (Numer Dwa) wyrasta na nową gwiazdę komedii. Jest nie tylko utalentowanym komikiem, ale też scenarzystą.
Obecnie gra nie kontrolującego gniewu sprzedawcę firmy Dunder Mifflin, Andy’ego Bernarda, w „Biurze” („The Office”) emitowanym przez NBC. Serial zdobył w 2006 roku nagrodę Emmy, a także nagrodę SAG w 2007 i 2008 roku oraz nominację do Złotego Globu i Emmy w roku 2007.
Ostatnio zagrał w komedii „The Goods: the Don Ready Story” w reżyserii Neala Brendana. Opowiada historię sprzedawcy, Dona Ready’ego (Jeremy Piven) i jego ekipy, która ratuje lokalny komis samochodowy przed bankructwem. Paramount planuje wypuścić film 27go lutego 2009 roku.
Helms pracuje obecnie z Juddem Apatowem nad komedią „A whole new Hugh”. Zagra w nim i będzie współtwórcą scenariusza, razem z Jake’m Flesherem i Ianem Bergerem. Film będzie opowiadał historię trzech kumpli, którzy chcą pomóc przyjacielowi w zyskaniu większej pewności siebie.
Helms jest najbardziej znany ze swojego czteroletniego udziału w nagrodzonym Emmy „The Daily show with Jon Stewart”, gdzie był korespondentem i scenarzystą. Występował także w „Premium Blend” emitowanym przez Comedy Central i nagrodzonych Emmy „Bogatych bankrutach” („Arrested Developement”).
Filmy, w których zagrał, to między innymi „Harold & Kumar Escape from Guantanamo Bay”, „Semi-pro”, „Idź twardo: historia Dewey Coxa” („Walk hard” Dewey Cox story”, „Evan Wszechmogący” („Evan Almighty”) i „Wpadka” (Knocked-up”).
Helms wychowywał się w Atlancie, studiował w Berlin College w Ohio, po czym wyjechał do Nowego Jorku próbować swoich sił, jako komik. Zaczynał od pisania skeczy dla grup komediowych, z którymi także występował. Zajmował się teatrem improwizowanym z „The Upright Citizens Brigade”. Obecnie mieszka w Los Angeles. Świetnie gra na banjo.

KEVIN HART (Numer Siedemnaście) to uznany komik i scenarzysta. W 2005 roku nominowano go do Platinum Mic Viewers Choice Award na BET Comedy Awards, a w 2004 roku do Teen Choice Award za rolę w „The Big House.” Zagrał między innymi w „Superhero movie”, „Drilbicie Taylorze”, „Strasznym Filmie 4” („Scary Movie 4”), „Strasznym Filmie 3” („Scary Movie 3”), „W wirze” („In the mix”) i „Czterdziestoletnim prawiczku” (The 40 year old virgin”)
Na małym ekranie oglądaliśmy go między innymi w „Miłość, z.o.o” („Love Inc.”), „Barbeshop”, „The Big House” i „Studenciakach” („Undeclared”).

O TWÓRCACH FILMU
BRIAN ROBBINS (reżyseria) ma na koncie wiele kinowych i telewizyjnych hitów. Jego filmy zarobiły na całym świecie ponad dziewięćset milionów dolarów.
Robbins pracuje obecnie nad „Gangiem Dzikich Wieprzy 2” („Wild Hogs 2”) a także „A thousand words”, w którym zagra Eddie Murphy.
Ostatnie z jego hitów, to „Gang Dzikich Wieprzy”, w którym zagrali Tim Allen, John Travolta, Martin Lawrence i William H. Macy, a także „Norbit” z Eddiem Murphym i Thandie Newton. Robbins wyprodukował oba obrazy. Wyreżyserował także „Luz Blues” („Varsity Blues”) Paramountu, a także „Na psa urok” („Shaggy dog”) z Timem Allenem, „Egzamin dojrzałości” („Perfect Score”), „Krótką piłkę” („Hardball”) z Keanu Reevesem, „Kibice, do dzieła!” („Ready to rumble”), a także „Operację „ Hamburger” na podstawie telewizyjnego programu dla dzieci „All that” z Kenanem Thompsonem, emitowanym przez Nickelodeon.
W 1996 roku, razem z Michaelem Tollinem założył Tollin Robbins Productions (TRP). W ciągu jedenastu lat wyprodukował kilka programów i seriali telewizyjnych, między innymi „Arli$$$”, „The Amanda Show”, „Siostrzyczki” („What I Like About You”), „Kenan and Kel”, „All that”, a także mini-serial „The Bronx is burning” i „Smalville”. Jest też głównym producentem telewizyjnego hitu „Pogoda na miłość” („One Tree Hill”), którego nakręcono już sto odcinków.
W ramach działalności TRP, wyprodukował kilka filmów – między innymi „Wyścig marzeń” („Dreamer – the true story”), „Trenera” („Coach Carter”), „Letnią przygodę” („Summer Catch”), „Radio” i „Dużego, grubego kłamczucha” („Big FAT liar”). Za dokument „Hank Aron: Chasing the Dream” otrzymał nagrodę Peabody i nominację do Oscara. W 2003 roku Robbinsa i Tollina uhonorowało także Girls Inc, pomogli także w założeniu fundacji Chasing the Dream, która pomaga defaworyzowanej młodzieży. Robbins otrzymał też nagrodę DGA za wyreżyserowanie Nickelodeon’s Sports Theater z Shaquillem O’Nealem.
Robbins próbował również kariery aktorskiej. Zagrał w kilku serialach telewizyjnych, między innymi w „Head of the Class”, gdzie wcielił się w Erica Mardiana.

ROB GREENBERG (scenariusz) przez pięć lat pracował przy wielkim hicie NBC – serialu „Frasier”, który nagrodzono Emmy i Writers Gild Award. Wyprodukował także pierwszy odcinek serialu CBS „Jak poznałem waszą matkę” („How I met your mother”), przy którym wciąż pracuje jako consulting producer. Wyreżyserował odcinki seriali „Hoży doktorzy” („Scrubs”), „Jak poznałem waszą matkę” („How I met your mother”) i „My boys”. Wraz z Tomem Perottą napisał scenariusz filmu „Barry and Stan Gone Wild”, który jest w trakcie produkcji.
Wychowywał się w Los Angeles, studiował w Princeton i Yale School of Drama, gdzie poznał współ-scenarzystę „Mów mi Dave” – Billa Corbetta. Mieszka w Los Angeles.

BILL CORBET (scenariusz) pisał do „Mystery Science Theater 3000” emitowanym na Sci-Fi Chanel i Comedy Central. Podkładał w nim także głos pod robota Crowa i inne, nieraz dziwne postaci – na przykład potężnego, acz tępego kosmitę Obserwatora (zwanego Mózgowcem.)
Corbett jest także dramaturgiem. Jego sztuka „The Big Slam” była wystawiana w teatrach w całym kraju, między innymi Wooly Mammoth w Waszyngtonie, ACT w Seattle i należącym do Jeffa Danielsa Purple Rose Theater w Chelsea, Michigan. Wydało ją Dramatists Play Service. Z inna sztuką, „The Staff of Dreams”, pojechano w 2004 roku w tournee artystyczne. Wyprodukował ją Guthrie Theater z Minneapolis.
Inne sztuki Corbetta to między innymi „Heckler”, „Ridiculous Dreaming” (adaptacja „Zwierzeń Klowna” Heinricha Bolla), „Hale Mail” (napisana wraz z Kirą Obolensky), wyprodukowana przez Primary Stages z Nowego Jorku, wydane przez Playscripts Inc.; „Down the Pike”, którą nagrodzono w konkursie Actors Theater of Louisville National One-Act; a także „Manifesto” i „Hunters” wyprodukowane przez HBO Writers Project, „Cash Carma” pierwotnie wystawiane przez Organic Theater w Chicago i „Mortorcade” wystawiane w Stanach, Kanadzie i Japonii.
Corbett pisał także do radiowego „Prairie Home Companion” i „All things Considered”, był współtwórcą animowanej, internetowej serii „Poker Night” emitowanej na Icebox.com.
Corbett był też aktorem w Guthrie Theater, występował na Bershire Theater Festival, prowadził również zajęcia z dramatopisarstwa i scenopisarstwa na Kenyon College w Ohio i wielu innych uczelniach.
Ukończył Yale School of Drama, gdzie studiował dramatopisarstwo i scenopisarstwo. Wcześniej ukończył stopień licencjacki na Yale University.
Wychowywał się na nowojorskim Brooklynie, obecnie mieszka w Minneapolis, wraz z żoną Wirginią, córeczką Molly i ich psem rasy Jack Russell Terier.

JON BERG (produkcja) jest obecnie wiceprezesem Warner Bros. Picture. Zaczynał w Brillstein-Grey Entertainment (BGE), gdzie pracował dla samego Berniego Brillsteina. Jeszcze jako asystent, doprowadził do realizacji swojego pierwszego filmu – remake’u „Zabawki” („The Toy”), którego podjęło się Sony Pictures. Później zatrudniono go w Canton Company współpracującym z Warner Bros. Studios.
W 1998 roku, przewodnicząca Universal Studios – Stacey Snider – zatrudniła Berga jako dyrektora ds. inwestycji. Był odpowiedzialny za „Tożsamość Bourne’a” („Bourne Identity”) z Mattem Damonem, w reżyserii Douga Limana. Ponadto, był producentem wykonawczym „American Pie”, „Josie i kociaków” („Josie and The Pussycars”) i „Dużego, grubego kłamcy” („Big, FAT liar”).
W styczniu 2000 roku, Berg założył w ramach Universal Studios firmę produkcyjną, która wyprodukowała „Wyścig z czasem” („Out of time”) – thriller Carla Franklina, w którym główną rolę zagrał Dezel Washington. Dystrybucją zajęło się MGM. Firma przekształciła się w Guy Walks Into A Bar - Berg nawiązał współpracę ze swoim wieloletnim przyjacielem, Toddem Komarnickim. „Elf” to ich pierwszy, wspólny projekt – główną rolę zagrał Will Ferrell, a film zarobił na całym świecie ponad 220 milionów dolarów i był siódmym, najbardziej kasowym filmem 2003 roku.

TODD KOMARNICKI (produkcja) jest scenarzystą, producentem, reżyserem, ale i uznanym pisarzem. Jego pierwsza powieść „Free” została wydana w 1993 roku przez Doubleday, a druga - „Famine” (Arcade, 1997) - miała świetne recenzje i została przetłumaczona na francuski, włoski i niemiecki. Trzecia powieść „War” zostanie opublikowana w lipcu 2008 roku przez Arcade.
„War” jest metaforą każdej wojny, jaką można toczyć i zadumą nad naszymi czasami. Opowiada historię zranionego żołnierza porzuconego w zdewastowanym mieście. Został sam i stracił wiarę w sens misji, na którą go wysłano. Zniszczone wojną miasto odzwierciedla to, co czuje główny bohater. Zaczyna sobie zdawać sobie sprawę z tego, że wojna to także stan umysłu. Zastanawia się nad własnym życiem i próbuje odzyskać nadzieję.
Poza karierą literacką, Komarnicki ma na koncie sukcesy reżyserskie. Przeniósł na ekran powieść Anity Shreve – „Ruch oporu: („Resistance”), w którym zagrali Julia Ormond i Bill Paxton. Film opowiada o Drugiej Wojnie Światowej i i został wydany w 2003 roku – obecnie jest dystrybuowany na DVD przez Paramount i Lionsgate Entertainment.
Komarnicki jest prezesem i współzałożycielem firmy producenckiej A Guy Walks Into A Bar. Wraz z Jonem Bergiem są odpowiedzialni za bożonarodzeniowy hit – „Elfa” z Willem Ferrellem, w reżyserii Jona Favreau. Film zarobił na całym świecie ponad 220 milionów dolarów, czym zagwarantował A Guy Walks Into A Bar zainteresowanie tych, którym zależy na zrealizowaniu dochodowej komedii.
Komarnicki, wraz z przyjacielem z A Guy Walks Into A Bar – Mattem Weinbergiem wyprodukują pilotażowy odcinek nowego serialu 20th Century Fox i ABC – „This Might Hurt”.

DAVID T. FRIENDLY (produkcja), nominowany do Oscara producent „siedzi” w biznesie filmowym od dwudziestu lat. W ciągu ostatnich lat zdobył renomę, jako producent potrafiący dostrzec potencjał– nieważne, czy film to komedia, kino akcji, dramat, thriller, czy coś dla całej rodziny. Niezależnie od gatunku, w każdym filmie można znaleźć coś nowego.
Ostatnio wyprodukował „Soul Men” z Samuelem L. Jacksonem i Bernie Mac’iem. W 2006 roku wyprodukował, a następnie sprzedał Fox Searchlight Picture zdobywcę dwóch Oscarów – „Małą Miss” („Little Miss Sunshine”) ze Stevem, Carellem, Gregiem Kinneraem, Toni Collette i Alanem Arkinem. Film miał swoją premię na Sundance Film Festival w 2006 roku i odniósł ogromny sukces. Friendly dostał za niego Producer’s Gild Award. W tym samym roku, Twentieth Century Fox wypuściło kasowy hit –„Agenta XXL 2” („Big Momma’s House 2), sequel równie kasowego „Agenta XXL” („Big Momma’s House). W filmie wystąpili Martin Lawrence, Nia Long i Paul Giamatti, a obraz zarobił na całym świecie ponad dwieście milionów dolarów. Zestawienie „Małej Miss”, z „Agentem XXL” pokazuje różnorodność filmów, jakie realizuje Friendly.
Pod sztandarem Foxa, założył Friendly Films i wraz z Twentieth Century Fox podjął się zrealizowania „Mów mi Dave”. Wcześniej wyprodukował między innymi „Doktora Dolittle” z Eddiem Murphym, w reżyserii Betty Thomas (który zarobił na całym świecie ponad 200 milionów dolarów), „ Szaloną odwagę” z Denzelem Washingtonem i Meg Ryan, w reżyserii Eda Zwicka, a także „Morską przygodę” („Out to sea”) z Walterem Matthau i Jackiem Lemmonem.
W ramach Friendly Productions zrealizował także dramat „Miejsce na ziemi” („Here on Earth) z Leelee Sobieski, Chrisem Kleinem i Joshem Hartnettem, w reżyserii Marka Piznarskiego. Ma też na koncie „Pozew o miłość” („Law sof attraction”) z Piercem Brosnanem i Julianne Moore, a także „Tunel” („Daylight”), „Moją dziewczynę” i „Moją dziewczynę 2”.
W 2000 roku, po trzech latach pracy w Twentieth Century Fox, Friendly założył wraz z Martinem Turtletaubem Deep River Productions.
Po skończeniu Northwestern University, Friendly zaczął pracować jako dziennikarz. W wieku 22 lat dołączył d ekipy „Newsweeka”, a następnie pisał do „Los Angeles Times” do działu rozrywki, gdzie pracował do 1987 roku. Potem przyjął propozycję Briana Grazera i Rona Howarda – przyłączył się do założonego przez nich Imagine Entertainment, gdzie został wiceprezesem. Przez siedem lat pracy, był zaangażowany we wszystkie etapy realizacji, aż w końcu został szefem produkcji. Pracował przy największych hitach firmy – „Ognistym podmuchu” („Backdraft”), „Gliniarzu w przedszkolu” („Kindergarten Cop”), „Drużynie marzeń” („The Dream Team”) i „Na przedmieściach” („The ‘burbs’”). Był także producentem wykonawczym „Mojej dziewczyny”, „Sknerusa” („Greedy”) i „Komory” („Chamber”).
W 1994 roku został prezesem Davis Entertainment, gdzie nadzorował wszystkie etapy realizacji i produkcji projektów.
Friendly ma showbusiness we krwi. Jego ojciec, to sam Fred Friendly – prezes CBS News w latach 1964-1966. Właśnie jego sportretował George Clooney w „Good Night and Good Luck”.
Żoną Davida jest znana montażystka, Priscilla Nedd-Friendly („Pretty Woman”, „Stowarzyszenie Umarłych Poetów” („Dead Poets Society”), „American Pie”).

ARNON MILCHAN (produkcja wykonawcza), to uznany producent kina niezależnego. W ciągu ostatnich dwudziestu pięciu lat zrealizował ponad sto filmów. Urodził się w Izraelu, studiował na Uniwersytecie w Genewie. Jego pierwszym sukcesem, było przekształcenie firmy ojca w największe przedsiębiorstwo agrochemiczne w kraju. Do tej pory, Milchan ma zmysł do interesów.
Niedługo potem zaczął pisać do filmu, telewizji i teatrów, co zawsze go interesowało. Jednym z jego pierwszych projektów był „Amadeusz” Romana Polańskiego, a także „Dizengoff 99”, „La Menace”, „The Medusa Touch” i mini-serial „Masada”. W latach osiemdziesiątych wyprodukował między innymi „Króla komedii” (The King of Komedy”) Martina Scorsese, „Dawno temu w Ameryce” („Once upon a time In America”) Sergio Leone i „Brazil” Terry’ego Gilliama.
Po sukcesach „Pretty Woman” i „Wojny państwa Rose” („The War of the Roses”), Milchan założył New Regency Productions, w ramach którego zrealizowano takie filmy, jak „J.F.K” , „Sommersby”, „Czas zabijania” („A time to kill”), „Uwolnić orkę” („Free Willy”), „Klient” („The Client”), „Tin Cup”, „Liberator” („Under siege”), „Tajemnice Los Angeles” („L.A Confidential”), „Adwokat Diabła” („The Devil’s Advocate”), „Negocjator” („The Negotiator”, „Miasto Aniołów” („City of Angels”), „Osaczeni” („Entrapment”), „Podziemny krąg” („Fight Club”), „Agent XXL” („Big Momma’s House”), „Nikomu ani słowa” („Don’t say a Word”), „Daredevil”, „Człowiek w ogniu” („Man on fire”), „Zgadnij kto” („Guess who”), „Pan i Pani Smith” (Mr. And Mrs. Smith”), „Agent XXL 2”, „Komedia romantyczna”), „Strażacki pies” („Firehouse dog”) i najnowszy hit - „Alvin i wiewiórki” („Alvin and the chipmunks”)
Wśród nadchodzących projektów są „Lustra” („Mirrors”) z Kieferem Sutherlandem, „Ślubne wojny” („Bride Wars”) z Kate Hudson (która jest także producentką filmu) i Anne Hathaway, „Przybysze z pierwszego piętra” („They Came from Upstairs”) – komedię przygodową o grupie nastolatków, która broni swojego domu w Michigan przed atakiem kosmitów; „Marley i ja” („Marley and me”) na podstawie książki Johna Grogana z Owenem Wilsonem, Jennifer Aniston, Alanem Arkinem, Erichem Danem i Kathleen Turner.
Milchan nawiązał współpracę z dwoma, wpływowi partnerami – Nine Network i Twentieth Century Fox. Fox odpowiada za dystrybucję filmów Regency na całym świecie (z wyjątkiem Niemiec, z którymi Regency zawarło osobną umowę), łącznie z sieciami kablowymi w Stanach, a także telewizją płatną i publiczną w innych krajach.
Firma Milchana prężnie działa na rynku telewizyjnym, za pośrednictwem Regency Television („Zwariowany świat Malcolma” („Malcolm In the middle”), „The Bernie Mac Show”). Regency wykupiło także udziały Chanel 10, BabyFirstTV i Izraeli TV Network. Ma także wyłączność do transmisji wydarzeń związanych z Sony Ericsson Women’s Tennis Association.

THOMAS M. HAMMEL (produkcja wykonawcza) wyprodukował ostatnio „Noc w muzeum”(Night In the Museum”) z Benem Stillerem i Robinem Williamem. Obecnie trwają prace nad jego sequelem – „Nocą w muzeum 2 – ucieczką z wystawy” (“Night at the Museum: Battle for the Smithsonian”). Do jego wcześniejszych projektów należą „Obcy kontra predator” (AVP: Alien vs Predator), „Zjadacz grzechów” („The Order”), „Z piekła rodem” („From Hell”), „Czysta gra” („Fair Game”) i „Eliksir miłości” („Love potion no. 9”)
Jako producent, był także zaangażowany w realizację „Lochów i smoków” („Dungeons & Dragons”) i „Ognistej burzy” („Firestorm”). Współ-produkował też „Pojutrze” („The Day After Tomorrow”) .
Hammel otrzymał Złotego Globa, za wyprodukowanie „Sezonu w piekle” („The Burning Season”), a także „Rekinów Manhattanu” (AKA „Barbarzyńcy u bram” – „Barbarians at the Gate”), które nagrodzono także Emmy.
Przez siedem lat był wiceprzewodniczącym produkcji w HBO Picture. Ukończył wydział filmowy Art Center College of Design.

CLARK MATHIS, ASC (zdjęcia). „Mów mi Dave” to czwarty film, który realizuje z Brianem Robinsonem – ostatnio pracowali razem przy „Norbicie”.
Mathis jest operatorem zdjęć od dziesięciu lat. Wcześniej był montażystą ABC News, gdzie zaczął pracować będąc jeszcze w liceum. Dwukrotnie nominowano go do ASC Award (w 2003 roku za „Ptaki Nocy” („Birds of Prey”) i w 2005 roku za „Misję:epidemia”(„Medical Investigation”). Dwa lata z rzędu kręcił czołówkę na Sundance Film Festival (w 2004 i 2005 roku).
Pracował przy produkcjach nisko i wysoko-budżetowych, między innymi przy „Rockym Balboa” z Sylvestrem Stallone.
W 2004 roku wyreżyserował swój pierwszy film – „Osieroconą” („Bereft”), dla Showtime Independent Films. Był odpowiedzialny także za zdjęcia i montaż.

CLAY A. GRIFFITH (scenografia). Do jego najnowszych filmów należą „Norbit” z Eddiem Murphym (w reżyserii Briana Robbinsa), „Lucky you – pokerowy blef” („Lucky you”), „Elizabethtown”, „Radio” i „Dziewczyna z Alabamy” („Sweet Home Alabama”).
Pracował także przy „U progu sławy” (Almost Famous”), „Terenie prywatnym” („Domestic Disturbance”) i „Pokoleniu P” („Prozac Nation”)
Jako rekwizytor wnętrz, brał udział w realizacji takich filmów, jak „Stuart Malutki” („Stuart Little”), „Lepiej być nie może” („As good as it gets”), „Jerry Maguire”, „Siedem” („Seven”), „ Junior”, „Złoto dla naiwnych 2” („City Slickers II: The Legend of Curly’s Gold”), „Dwaj zgryźliwi tetrycy” („Grumpy Old Men”), „Bezsenność w Seattle” („Sleepless In Seattle”), „Samotnicy” („Singles”), „Wzgórza Pacyfiku” („Pacific Heights”), „Wirujący seks” („Dirty Dancing”), „Przysługa” („The favor”) , „Mystic Pizza” i „Opowieści wojenne z Wietnamu” („Vietnam War Story: The Last Days”).
Dla telewizji zrealizował „Tales From Hollywood Hills II”.

NED BASTILLE, A.C.E. (montaż) zajmuje się filmem od szóstej klasy podstawówki. Nakręcił wtedy, w zaciszu własnego domu, walkę między solniczką i pieprzniczką. Pieprzniczka wygrała.
Ukończył malarstwo i film na Rhode Island School of Design, próbował też swoich sił w muzyce elektronicznej. Zaczynał jako kamerzysta w wiadomościach i realizator dźwięku. Przeniósł się do Nowego Jorku, gdzie produkował i montował dokumenty – między innymi o muzyce Zydeco, brytyjskich ekscentrykach, magikach z Santa Fe i aligatorach. Jednym z popularniejszych dokumentów, przy których pracował, był „Sposób na Szekspira” („Looking for Richard”) Ala Pacino. Następnie wziął się za fabuły – był montażystą takich filmów, jak „Luz blues” („Varsity blues”), „Kibice, do dzieła!” („Ready to rumble”), „Krótka piłka” („Hard ball”), „Egzamin dojrzałości” („Perfect Score”) , „Na psa urok” („Shaggy dog”), a ostatnio – „Norbit” w reżyserii Briana Robbinsa.

RUTH CARTER (kostiumy) była dwukrotnie nominowana do Oscara - za „Malcolma X” Spike’a Lee i „Amistad” Stevena Spielberga. Jest długoletnią współpracowniczką Lee – pracowała z nim przy dziewięciu produkcjach. Ma na koncie współpracę z Johnem Singeltonem i Jossem Whedonem. Ostatnio, projektowała kostiumy dla Jamesa Woodsa w serialu „Shark”.
Ukończyła wydział sztuk teatralnych na Hampton University. Od dwudziestu lat pracuje jako kostiumografka przy produkcjach filmowych.

JOHN DEBNEY (muzyka) był nominowany do Oscara, za muzykę do „Pasji” Mela Gibsona. Ostatnio, komponował do takich filmów, jak „Evan Wszechmogący” („Evan Allmighty”), „Krowy na wypasie” („Barnard”), „Po rozum do mrówek” (The Ant bully”), „Idlewild”, „I Ty możesz zostać bohaterem” („Everyone’s Hero”), „Twarda sztuka” („Georgia Rule”), a także gry komputerowej „Lair”. Niedługo, jego utwory będzie można usłyszeć w „My Best Friend’s Girl”, „Swing Vote” i „Sin City 2”.
Kilkukrotnie współpracował z Garrym Marshallem – przy „Pamiętniku Księżniczki” („Princess Diaries”), „Pamiętniku księżniczki 2 – królewskie zaręczyny” („The Princess Diaries 2: Royal Engagement”) i „Mamie na obcasach” („Raising Helen”); Robertem Rodriguezem – przy „Małych Agentach” („Spy kids”), „Małych agentach 2 – wyspa marzeń” („Spy kids 2: Island of Lost Dreams”), „Sin City” i „Rekinie i Lavie – przygody w 3D”; Jonem Favreau - przy „Elfie” i „Zathurze” oraz Tomem Shaydaciem – przy „Kłamcy, Kłamcy” („Liar, liar”), „Znamieniu” („Dragonfly”) i „Bruce Wszechmogący”.
Skomponował muzykę do takich filmów, jak „Pacyfikator” („The Pacifier”), „Wielbicielka” („Swimfan”), „Król Skorpion” („The Scorpion King”), „Śnieżne psy” („Snow Dogs”), „Jimmy Neutron-mały geniusz” („Jimmy Neutro: Boy Genius”), „Straszny Film 2” („Scary Movie 2”), „Psy i koty” („Cats and Dogs”), „Wielki podryw” („Heartbreakers”), „Nowe szaty króla” („Emperor’s New Groove”), „I stanie się koniec” (End of Days”), „Inspektor Gadżet” („Inspector Gadget”), „Paulie – gadający ptak” („Paulie”), „Koszmar minionego lata” („I Know What You Did Last Summer”), „Relikt” („The Relict”), „Giganciki” (Litte Giants”), „Hokus Pokus” („Hocus Pocus”).
Ma klasyczne wykształcenie i dyrygował najlepszymi orkiestrami świata (które grały jego kompozycje). Wybitny skrzypek, Joshua Bell wziął udział w nagraniu ścieżki dźwiękowej do filmu „Wyścig marzeń” („Dreamer: Inspired by a True Story”), a legendarny trębacz, Arturo Sandoval – do „Idlewild”. Po sukcesie, jaki odniosła „Pasja”, Debney wystąpił w Rzymie z „The Passion of the Christ Symphony”, liczącą osiemdziesięciu-trzyosobowy chór i dziewięćdziesięciu-sześcioosobową orkiestrę.
Wśród wielu nagród jako zdobył, warto wspomnieć o prestiżowej Henry Mancini Lifetime Achievement Award, jaką ASCAP przyznało mu w 2005 roku.