Spektakl powstał na motywach baśni H. Ch. Andersena, a właściwie powstaje w trakcie pisanie bajki przez autora. W domu pana Andersena wszyscy domownicy chodzą na palcach, żeby nie przeszkadzać w powstawaniu kolejnej bajki. A bajki nie da się zwyczajnie napisać. Bajka musi się sama urodzić. Albooo… wykluć.
To teatralna zabawa w wymyślanie bajki. Bohaterowie powstają na oczach widzów z koszyka wiklinowego, kanapy i kolorowych chustek. Spektakl operuje różnorodnymi środkami teatru lalek: lalki animowane przez aktorów, maski i kostiumy. Wszystko po to, aby przedstawienie mogło zainteresować i - mamy nadzieję- zachwycić widzów.

”Literaturoznawcy są zgodni co do tego, że „Brzydkie kaczątko” (...) zawiera elementy autobiograficzne autora (...) człowieka żyjącego w poczuciu odrzucenia, braku akceptacji...
- I ten temat był punktem wyjścia do naszego spektaklu. (...)Przy czym nie Andersen jest podmiotem tej historii, lecz traumatyczna opowieść o ludzkich przeżyciach. I to spowodowało, że historia ta jest dziś niezwykle aktualna. Szczególnie w czasach agresji, nietolerancji, odrzucania inności. W czasach kiedy tak łatwo dajemy się oszukać pozorom zewnętrzności. Nie akceptujemy tego, co wygląda inaczej, a nie mamy też wrażliwości i czasu na to, żeby zajrzeć i zobaczyć, co się pod tą zewnętrzną skorupką kryje. Historia nasza opowiada o zewnętrznym brzydkim kaczorze, którego urodę dostrzegają piękne łabędzie i dzięki ich mądrości, a także duchowemu pięknu, ten zraniony przez świat kaczor doznaje przemiany. I ta wewnętrzna przemiana jest przedmiotem naszych zainteresowań.”

Dziennik Polski, 23.02.2007–rozmowa z Beatą Pejcz.
Reżyseria: Beata Pejcz
Scenografia: Paweł Pawlak
Muzyka: Krzysztof Dzierma
Choreografia: Beata Pejcz
Obsada: Monika Filipowicz, Małgorzata Hachlowska, Ewa Mruk-Witkowska, Iwona Olszewska, Tomasz Kowol, Krzysztof Grygier, Andrzej Kopczyk, Franciszek Muła

Scena Familijna, sala ToTu