Wrocław

Czy potrzebujemy uczyć się pisać ręcznie?
Ogólnopolska

Czy potrzebujemy uczyć się pisać ręcznie?

Wpis archiwalny

Kaligrafia jest to sztuka starannego i estetycznego pisania, często również zdobionego artystycznie. Kiedyś uczono jej w szkole w ramach odrębnego przedmiotu. Dziś natomiast, w dobie komputerów, rodzi się pytanie o zasadność nauki pięknego, odręcznego pisma. Czy zamiast tego, nie lepiej byłoby ten czas poświecić na opanowanie szybkiego pisania na klawiaturze? Dlaczego na początkowym etapie nauki panie nauczycielki niemalże "czepiają się" źle narysowanego brzuszka czy litery pisanej w niewłaściwym kierunku?

 

Odpowiedź na to pytanie jest prosta – w nauce kaligrafii nie chodzi o pisanie.

Oczywiście, pismo jest efektem naszej pracy, jednak w tym procesie efekt końcowy nie jest najważniejszy. Aby nauczyć się pisać, dziecko potrzebuje zaangażować lub wypracować wiele czynników. Do tej mozolnej pracy potrzebna jest nam koordynacja wzrokowo – ruchowa (oko – ręka), pamięć (nasz mózg zapamiętuje litery jako znaki graficzne), koncentracja uwagi, cierpliwość czy orientacja przestrzenna. Musimy również wypracować napięcie mięśniowe, które pozwoli nam odpowiednio chwycić narzędzie pisarskie oraz właściwie – nie za mocno ani nie za lekko – docisnąć je do papieru. Dzięki nauce kaligrafii ćwiczymy myślenie abstrakcyjne, przyczynowo – skutkowe, symboliczne i sekwencyjne. W trakcie pisania ręcznego nasz mózg jest o wiele bardziej zaangażowany, niż podczas „stukania” palcami po klawiaturze. Dlatego tak ważne jest, aby dzieci, ucząc się pisać, trenowały kształt liter, ich poprawny zapis (uwzględniający kierunek pisanych znaków) oraz właściwe łączenie.


Co robić, kiedy dziecko ma kłopoty z pisaniem?

Przede wszystkim ćwiczyć. Niespieszne ćwiczenia zacząć na powiększonej liniaturze, dopiero później przejść stopniowo do mniejszej. Zalecane jest również, aby naukę pisania rozpoczynać od ołówka – ćwiczymy wtedy odpowiedni nacisk na kartkę. Nie zaszkodzi od czasu do czasu uatrakcyjnić pracę, zmieniając narzędzia na ciekawsze, bardziej atrakcyjne (pisak, kreda, kolorowy długopis) lub nietypowe – patyk, palec czy pędzel. Możliwości jest wiele. Bardzo dobrze sprawdza się pisanie palcem po piasku, czy tworzenie wraz z dzieckiem liter o różnych strukturach (dochodzi nam wtedy pobudzenie kolejnego zmysłu, jakim jest dotyk). Ćwiczenia samego pisania warto przeplatać innymi aktywnościami, na przykład lepieniem z plasteliny, ugniataniem ciasta czy budowaniem z drobnych elementów.


Warto, aby nasze pociechy, pomimo pojawiających się sprzeciwów, ćwiczyły tę trudną sztukę, ponieważ tak naprawdę, w kaligrafii to nie pisanie jest najważniejsze.

 

mgr Barbara Żurek
nauczyciel edukacji wczesnoszkolnej
w Niepublicznej Chrześcijańskiej Szkole Podstawowej nr 2
z Oddziałami Integracyjnymi „Uczeń”

Wydarzenia we Wrocławiu

Przeczytaj również

Warto zobaczyć