Czy wychowanie dzieci jest uniwersalne kulturowo? Czy w każdym zakątku świata stosuje się te same metody wychowawcze? Okazuje się, że nie, a niektóre zachowania rodzicielskie są naprawdę zaskakujące.

W Chinach wzór wychowania zmienia się w zależności od wieku dziecka. Wobec małych dzieci rodzice są wyrozumiali, czasami nawet pobłażliwi. Wiąże się to z przekonaniem, że maluchy nie są jeszcze w stanie zrozumieć otaczającego je świata. Nie powinny zatem ponosić odpowiedzialności za swoje przewinienia. Małe dzieci uważane są za pasywne i zależne istoty. Cała odpowiedzialność za ich dobre samopoczucie spoczywa na matce, której zadaniem jest podążaniem za potrzebami dziecka i spełnianie ich praktycznie natychmiast. Kiedy matki nie ma w pobliżu, jej obowiązki może przejąć inna kobieta. Niemowlętom i małym dzieciom nie narzuca się sztywnych reguł funkcjonowania. Pory posiłków i spania zależne są całkowicie od dziecka. Praktycznie nie kładzie się także nacisku na kształtowanie niezależności dziecka. Jedynymi obszarami, w których rodzice bywają nieco bardziej stanowczy są seksualność i trening radzenia sobie z agresją. Wiek wprowadzania ograniczeń nie jest dokładnie określony i zależy od rodziców. Pierwsze zakazy pojawiają się najczęściej w wieku 2 lat, ale sztywna dyscyplina wprowadzana jest mniej więcej wraz z rozpoczęciem nauki szkolnej, czyli w wieku 6 lub 7 lat.

Wychowanie dzieci starszych cechuje surowość. Dyscyplina zostaje wprowadzona nagle, nie łączy się z żadną ceremonią pomagającą uświadomić dziecku, że wkracza w nowy etap życia. Zmiany w zachowaniu rodziców mogą być więc dla dziecka niekiedy drastyczne i oszałamiające. Przełom wiąże się przede wszystkim z zupełnie innym nastawieniem rodziców. Wcześniej to matka była osobą, która podążała za potrzebami dziecka. Z momentem wprowadzenia dyscypliny, dziecko musi przestrzegać zasad i poleceń rodziców. Służy to przygotowaniu dziecka do podjęcia obowiązków dorosłego człowieka i prawidłowego funkcjonowania w społeczeństwie. Okres od 6 do 10 roku życia jest zatem czasem szczególnie trudnym, szczególnie dla chłopców. Zapoznają się oni wówczas z regułami wprowadzanymi przez rodziców, a także ze szczególnie wygórowanymi wymaganiami nauczycieli. Odtąd także to już nie matka (lub inna kobieta) zajmuje się całkowicie dzieckiem, ale obowiązek ten spoczywa przede wszystkim na ojcu. Znaczącym mężczyzną w życiu dziecka może być także nauczyciel. Oczywiście styl wychowania i związane z nim zwyczaje mogą się różnić z zależności od regionu czy postępujących zmian kulturowych.

Dorośli Chińczycy deklarują, że dzieciństwo jest szczęśliwszym okresem życia niż dorosłość. To właśnie dzieciństwo określają najbardziej pozytywnymi przymiotnikami, takimi jak „szczęście”, „osiągnięcia”, „energia”. Opisując kolejne etapy życia ilość pozytywnych epitetów maleje. Prawdopodobnie dzieciństwo jest jedynym beztroskim dla nich czasem. Wszystko, co następuje później wiąże się z ciężką pracą, przygotowaniem do spełniania dorosłych powinności i ról oraz dążeniem do bycia najlepszym. Już od początku edukacji kładzie się nacisk na to, aby dziecko było dobrze wykształcone i mogło później znaleźć odpowiednią pracę. Szczególnie dotyczy to chłopców. To na nich tradycyjnie będzie spoczywać odpowiedzialność utrzymania rodziny.