1. Daj się dziecku wygadać, kiedy do Ciebie przychodzi. Udzielaj rad, wtedy gdy o nie poprosi. Często od rad potrzebniejsze jest wysłuchanie. Dawaj dziecku do zrozumienia, że go słuchasz przez krótkie wtrącenia „aha”, „rozumiem” i powtarzanie tego, co usłyszałeś.

2. Pozwól dziecku na odczuwanie i wyrażanie emocji, także tych negatywnych – w zdrowych granicach asertywności (mam prawo do wyrażania uczuć, ale i obowiązek szanowania czyichś uczuć i potrzeb). Mówienie dziecku, żeby się nie denerwowało, wyśmiewanie jego uczuć nie zlikwiduje np. złości. Jeśli nie zostanie ona wyrażona naturalnie, odezwie się stłumiona w organizmie, pod postacią różnych dolegliwości, czy nawet chorób. Młody człowiek może nawet w przyszłości zacząć wstydzić się własnych uczuć, jeśli nie będzie umiał ich wyrażać, albo uważać je za coś bardzo złego.

3. Nie przenoś uwagi na siebie. Nie konkuruj ze swoją pociechą na najgorsze
doświadczenia życiowe, zaczynając opowieść o swoich przeżyciach z przeszłości. Postaw na słuchanie (punkt 1.), bądź przy boku dziecka, pokazując mu, że może Ci zaufać i na Ciebie liczyć. Jasne, możesz podzielić się z nim swoimi doświadczeniami w danej sferze, w której z czymś się zmaga, jednak nie na zasadzie porównawczej: „To jeszcze nic! Słuchaj co mi się przytrafiło… Normalnie, nie masz ze mną szans, więc naprawdę, przestań narzekać”.

4. Daj sobie spokój z ocenianiem i niekonstruktywną, odgórną krytyką. Zastanów się, jak może to wpłynąć na dziecko, jeśli zaczniesz mu mówić, że jest nie taki jak trzeba i dlatego stało się to, co się stało. Czy Ty chciałbyś coś takiego usłyszeć? Pamiętaj: możesz krytykować czyn, ale nie człowieka. Pomyśl, czy skupienie się na problemie nie byłoby bardziej pomocne w rozwiązaniu go, od oceniania osoby, bez okazania jej zrozumienia?
A można uniknąć niepotrzebnych i przykrych emocji.

5. Skupiaj się na szukaniu rozwiązań, a nie na problemie. Dzięki temu Twoje dziecko stanie się silniejsze, bardziej odporne na stres i będzie potrafiło poradzić sobie w każdej sytuacji. Kształtowanie w dziecku przekonania o własnej bezsilności i podatności na potencjalne wrogie działania świata nie będzie dla niego pomocne. Wysłuchaj, a jeśli dziecko poprosi Cię o radę, z radością wykorzystaj okazję do wprowadzenia go w proces nauki życia. Możecie razem zastanowić się nad wyjściem z sytuacji. Następnym razem, w różnych okolicznościach, Twoja pociecha będzie umiała poradzić z problemem!