Na podstawie baśni H. Ch. Andersena (wg. tłumaczenia Bogusławy Sochańskiej).

Piękna maleńka dziewczyna jest nieszczęśliwa, bo… jest zbyt piękna! Przez co nikt nie traktuje jej poważnie. Od tak urodziwej osoby wymaga się przecież jedynie tego, by była… i prezentowała się atrakcyjnie, jak laleczka, figurka z porcelany, ozdóbka. Calineczka chce czegoś więcej – miłości, spełnienia, wolności.

Na razie jednak wszyscy spotkani na jej drodze – Ropucha, Chrabąszcz, Kret – chcą mieć ją na własność i zmienić, każdy na swój sposób. Nikt jej nie pyta o zdanie, nikt nawet nie słucha tego co drobne dziewczątko ma do powiedzenia. I choć wokół wielu chętnych by uszczęśliwić naszą bohaterkę i dać jej to co sami uważają za najwłaściwsze w życiu Calineczka samotnie usycha z tęsknoty za marzeniami i za kimś kto będzie jej naprawdę bliski. Spełnienie marzeń mogą zagwarantować tylko skrzydła, dzięki którym odleci hen, daleko! Tak, ale skąd wziąć skrzydła?

Przemysław Jaszczak (reż.) o swojej realizacji „Calineczki” wg. H.Ch. Andersena: Sprowadzenie fabuły Calineczki do jednego wątku jest zadaniem karkołomnym, bowiem to właśnie wielość różnych tropów jest największym atutem tej baśni – a więc i spektaklu. Jednym z głównych tematów jest jednak samotność – można ją dostrzec na wielu poziomach. Od samotności głównej bohaterki – dziecka, którego potrzeby są nieustannie lekceważone i które nie może znaleźć swojego miejsca w świecie, po Staruszkę w domu której protagonistka przychodzi na świat. Samotne są również wszystkie postaci, które spotyka ona później na swojej drodze – Ropuchy, Chrabąszcz, Kret. Nie do końca potrafią zapełnić pustkę w swoim życiu, dlatego zawłaszczają sobie to, co akurat uznają za szczęście. Niestety nie traktują Calineczki jako partnera do rozmowy ani w żaden sposób poważnie. Ona jest po prostu przez te stworzenia porywana (lub przetrzymywana wbrew swojej woli) i uznawana za rzecz, własność, wskutek czego nie należy do siebie samej – przez długi czas funkcjonuje jak „trzcina na wietrze”.

To zatem także spektakl o poszukiwaniu siebie i własnej drogi. Calineczka jest początkowo w swoim działaniu pasywna – nie stawia żadnego oporu i poddaje się zewnętrznym wpływom kosztem własnego szczęścia. Z każdym kolejnym zdarzeniem scenicznym staje się jednak bardziej decyzyjna, aby w końcu uzyskać niezależność. Przechodzi proces.

Sztuka traktuje również o różnych rodzajach miłości – od tej toksycznej, bezmyślnej i zachłannej, po uwielbienie natury. W finale Calineczka odnajduje także swojego księcia i szczęśliwie się w nim zakochuje.

Realizatorzy

Reżyseria: Przemysław Jaszczak
Asystent Reżysera: Daniel Arbaczewski

Adaptacja: Magda Żarnecka

Scenografia: Adam Królikowski
Lalki: Magda Bielecka
Muzyka: Paweł Skorupka

Ruch sceniczny: Piotr Soroka
Reżyseria światła: Bary
Przygotowanie wokalne: Marcelina Paniuta

OBSADA:
Gabriela Jaskuła – Calineczka
Roma Drozdówna – Kobieta (Matka Calineczki), Ryba, Chrabąszcz, Żaba, Chór Kwiatów.
Ilona Zgiet – Zielarka, Szczurzyca, Ryba, Chór Kwiatów
Urszula Pietrzak – Duszek Kwiatowy, Śmierć
Mirella Rogoza-Biel – Duszek Kwiatowy, Ćma,
Bartosz Siwek – Brzydki Ropuch, Chrabąszcz, Kret, Chór Kwiatów
Daniel Arbaczewski – Duszek Kwiatowy, Jaskółka,
Kacper Kubiec – Chrabąszcz, Książę, Ryba.

Zapraszamy do zapoznania się z recenzją rodzica.