Najlepszą metodą nauczania jest zabawa, podczas której dzieci uczą się języka nieświadomie - bez wysiłku i z radością. Szczególnie w przypadku uczniów młodszych (kl. 1-3) wykorzystanie gestów, mimiki, proponowanie aktywności wymagających naśladownictwa ruchowego, niewerbalnego reagowania na polecenia, sprzyja nauce języka obcego jako środka komunikacji. Dzieci chętnie pokazują całym ciałem (Total Physical Response), że rozumieją polecenia. Lubią brać udział we wszelkich zabawach typu "kalambury", kreślenie cyfr/liter na plecach/w powietrzu (np. w takt muzyki), układanie się na dywanie w kształtach liter, pokazywanie ciałem tekstów piosenek, wierszy i wielu innych.

Aranżowanie scenek odwołujących się do prawdziwych sytuacji z życia dzieci uzasadnia używanie określonych struktur czy słownictwa w sposób naturalny, pozwala na naukę języka obcego w podobny sposób jak ojczystego (metoda naturalna). Uczniowie stają się małymi aktorami (drama), często sama zmiana imienia sprawia, że chętniej mówią po angielsku, ponadto uczą się współpracy i odpowiedzialności za wspólny „występ”.

Istotne jest również oddziaływanie przez obraz (wskazane zabawne rysunki, elementy otoczenia), dźwięk, rym i rytm. Kojarzenie brzmienia angielskich słów, wyrażeń czy dialogów z ilustracjami, przedmiotami rymem lub rytmem, umożliwia powstawanie schematów pamięciowych - własnych sposobów kojarzenia (metoda audiowizualna).

Stosowanie powyższych metod i podejmowanie prób oddziaływania na wszystkie zmysły (np. nauka nazw produktów spożywczych przez możliwość dotykania z zawiązanymi oczami/wąchania/smakowania) pozwala skutecznie uczyć - bawiąc.

mgr Monika Szul; nauczyciel języka angielskiego w Niepublicznej Chrześcijańskiej Szkole Podstawowej nr 2 z Oddziałami Integracyjnymi „Uczeń”.