Tytuł oryginalny:     Gladiatori di Roma/Gladiators of Rome

Reżyseria: Iginio Straffi 
Scenariusz: Iginio Straffi we współpracy z Michaelem J. Wilsonem  

Wykonawcy (głosy):
Luca Argentero     Timo (Tymon)
Laura Chiatti     Lucilla (Lucylla)
Belen Rodriguez     Diana
Massimo Corvo     Chirone (Katon)
Fabrizio de Flaviis    Cassio (Kasjusz)
Enzo Avolio     Domitian (Domicjan)
Fabrizio Mazzotta    Mauritius (Mikron)
Gianluca Machelli    Ciccius (Ikselas)
Daniela Abruzzesse    Circe
Michele Cocuzza     Riccone
Francesco Vairano    Fabrickius

Obsada polskiej wersji językowej:

Magdalena Cielecka    Diana
Rafał Cieszyński     Tymon
Marian Dziędziel    Katon
Monika Pikuła     Lucylla
oraz
Michał Piela
Waldemar Barwiński
Jolanta Wołłejko
Michał Pol
i inni
    
Reżyseria polskiej wersji językowej:  Jarosław Boberek
Dialogi polskie:      Jakub Wecsile
Dźwięk i montaż:     Maciej Brzeziński 
Kierownictwo produkcji:    Dorota Furtak
Zgranie polskiej wersji językowej:  Michał Kosterkiewicz, Toya Studios
Opracowanie wersji polskiej:   Studio Sonica

Muzyka:       Bruno Zambrini 
Zdjęcia:       Gianmario Catania                         
Scenografia:      Vincenzo Nisco
Kierownictwo artystyczne:   Vincenzo Nisco, Marco Marini
Producenci:      Francesco Mastrofini, Gianni         Travaglione, Veronica Aliprandi,         Barbara Nicolai    
Producenci wykonawczy:    Joanne Lee 

Premiera światowa:     18.10.2012 r. 
Premiera w Polsce:     11.01.2013 r.
Dystrybucja w Polsce:    Film Forum Poland
Dozwolony od lat:     bez ograniczeń  
Czas: 94 min.                                                                

O filmie
 
Scenarzysta „Epoki lodowcowej” i „Rybek z ferajny”, Michael J. Wilson zabiera widzów w podróż do starożytnego Rzymu, gdzie, delikatnie mówiąc, nie wszyscy byli urodzonymi wojownikami.
Po wybuchu wulkanu w Pompejach, mały Tymon zostaje uratowany przez generała Katona, założyciela najbardziej znanej szkoły dla gladiatorów. Chłopak dorasta wśród walecznych młodzieńców, którzy marzą o wielkiej karierze. Tymon nie ma podobnych ambicji, co denerwuje jego przybranego ojca. Na dodatek, w ogóle nie przejmuje się lekką nadwagą i brakiem kondycji. Wszystko zmienia się za sprawą pięknej dziewczyny. Aby zdobyć serce Lucylli, córki Katona, Tymon musi stanąć do walki z największymi wymiataczami gladiatorskiego fachu i wygrać prestiżowe zawody organizowane w słynnym Koloseum.

Mówi reżyser Iginio Straffi:

Ten film to z pewnością największe wyzwanie w dziejach naszej wytwórni. Niemal od chwili powstania firmy myślałem o projekcie, który mógłby zainteresować międzynarodową widownię i jednocześnie oddać naszą włoską specyfikę. Sukces dwóch filmów z cyklu „Winx” pozwolił nam zebrać dostateczne środki finansowe oraz doświadczenia w dziedzinie techniki, pozwalające podjąć tak potężne wyzwanie. Najtrudniejszym zadaniem było znalezienie odpowiedniego pomysłu. Doszliśmy do wniosku, że epoka starożytnego Rzymu i gladiatorzy to właśnie to, czego szukamy. Gladiatorzy byli prawdziwymi gwiazdorami swych czasów, mającymi zagorzałych wielbicieli, coś na kształt dzisiejszych fanów. Analogie ze współczesnym światem sportowych i filmowych gwiazd oraz celebrytów nasuwały się same. Chciałem jednak pokazać gladiatorów bardzo odległych od wizerunku utrwalonego przez dotychczasowe filmy na ten temat. Naszym bohaterom daleko do wyidealizowanej perfekcji nieustraszonych wojowników. Moi gladiatorzy to ludzie z krwi i kości, często niezgrabiasze. Jestem przekonany, że właśnie dzięki swym niedoskonałościom mają szansę podbić serca publiczności. Myślę, że widownia, zwłaszcza młoda, potrzebuje mitów. My pokazujemy, iż droga na skróty, rodzaj dopingu, jest czymś niewłaściwym, nieuczciwym. Najlepszym przykładem naszego pojmowania gladiatora jest główny bohater Tymon, który nie walczy z powołania, przymusu czy z żądzy sławy, lecz z wielkiej wewnętrznej potrzeby. W naszym ujęciu jest dość typowym, raczej skłonnym do leniuchowania nastolatkiem, który nagle doznaje potężnego impulsu, a jego życie i działania nabierają mocy i kierunku. Spotyka dawną ukochaną z dzieciństwa, Lucyllę i to skłania go do wielkiej zmiany. Postanawia zostać gladiatorem, chce być prawdziwym mężczyzną. Sądzę, że w przypadku naszego filmu jest tak, iż charakterystyka bohaterów oraz ich dążenia zdecydowanie różnią się od większości współczesnych animacji. Wszyscy nasi bohaterowie intensywnie czegoś poszukują i bardzo zmieniają się w trakcie rozwoju akcji, także dzięki szczegółowo opisanemu treningowi. To stało się też pretekstem do pokazania wielu zabawnych sytuacji, uwidoczniających ich błędy i ograniczenia. Myślę, że m.in. w tych momentach widzowie mogą się odnaleźć i rozpoznać. Najbardziej charakterystyczny, acz nie jedyny, przykład takiej przemiany to oczywiście historia Tymona, który dzięki głębokiej emocjonalnej potrzebie i wysiłkom swej pięknej trenerki Diany, odnosi sukces w tym trudnym procesie. Ale czy jest to po prostu zmiana, czy też rodzaj samopoznania, odkrycia swych ukrytych, ale istniejących przecież możliwości? Diana jest przeciwieństwem Tymona – piękna, pewna siebie, a w walce wręcz zabójcza. Jestem przekonany, że ich wzajemna relacja oparta na ostrych przeciwieństwach to główny temat filmu, potraktowany przez nas z należytą ironią. Z finału naszej opowieści jestem naprawdę dumny. I pragnę mocno podkreślić, że wszystko to można było osiągnąć dzięki zaangażowaniu całego zespołu, który uwierzył w moją koncepcję. Czułem wielką odpowiedzialność i presję, bo „Prawie jak gladiator” różni się – pod względem klimatu i publiczności, do której jest skierowany – od filmów z cyklu „Winx”. Tym razem opuściliśmy świat magii. Pragnęliśmy pokazać umowny, ale jednocześnie bardzo konsekwentny i konkretny obraz dawnej cywilizacji. Naszą ambicją było udowodnić, że jesteśmy w stanie wyprodukować film włoski z ducha, lecz śmiało konkurujący z produktami renomowanych, przede wszystkim amerykańskich, studiów filmowych. Mam nadzieję, że się nie myliłem i trafimy do serc publiczności.

Grunt to pomysł

Koncept reżysera rzeczywiście zasługuje na uwagę. Bo przecież gladiatorzy pojawiali się do tej pory w widowiskach dla dorosłych. Trudno uznać „Spartakusa” („Spartacus”, 1960) Stanleya Kubricka z Kirkiem Douglasem, słynnego „Gladiatora” („Gladiator”, 2000) Ridleya Scotta, czy – ostatnio – głośny serial HBO o Spartakusie za filmy czysto rozrywkowe albo familijne. Oprócz walorów widowiskowych, zawierały refleksje na temat bezwzględnych  mechanizmów władzy. Z kolei tradycja z lat 20. i 30. (na przykład „The Sign of the Cross”, reż. Cecil B. DeMille, 1932) kazała łączyć sceny gwałtowne z chrześcijańskim, męczeńskim przesłaniem.  

Oczywiście kostiumowe widowiska zwane „peplum” dopuszczały lekki, a nawet parodystyczny ton. Filmy takie jak „Demetrius and the Gladiators” (TCM: „Demetriusz i gladiatorzy”, 1954, reż Delmer Daves) lata temu budziły fascynację młodej widowni. Mimo wszystko dominował w nich ton – choćby i udawanej – powagi. Inne produkcje, jak „I sette gladiatori” (1962) Pedro Lazagi czy „Solo contro Roma” (1962) Luciano Ricci stawiały po prostu na umiarkowanie krwawą bijatykę. Z czasem zresztą ważnym składnikiem zupełnie już komercyjnych przedsięwzięć stał się seks („The Arena”, 1974, reż. Steve Carver – na owej arenie można było podziwiać skąpo odziane gladiatorki, m.in. Pam Grier). Tak więc pomysł pozbawienia opowieści o gladiatorach grozy na rzecz familijnego klimatu należy uznać za ożywczy, niemal pionierski.  Filmy animowane dla widowni familijnej rozgrywały się częściej w Egipcie, lub też stanowiły wariacje na tematy biblijne.

Wyczarować Rzym

Początki prac nad filmem sięgają 2006 roku. Zdecydowanie przyspieszono tempo prac po sukcesie „Winx”.

Stworzono ponad 12 tysięcy rysunków, powstało 150 dekoracji i aż 350 postaci. Komputerowo wykreowano 160 tysięcy klatek filmu. Zwłaszcza detale scenografii i strojów musiały być bardzo precyzyjne. Ogromną wagę przywiązywano chociażby do komputerowej repliki rzymskiego Koloseum. Dodatkową, bardzo poważną trudnością był rozmach i bardzo szybkie tempo akcji, które trzeba było uwzględnić w technice 3D. 

Nad filmem pracował potężny zespół ponad 500 twórców: animatorów, twórców modeli, scenografów, grafików komputerowych.  Każdy z animatorów miał za zadanie stworzyć od jednej dziesiątej do sekundy ekranowego materiału dziennie. Oczywiście pracę utrudniał – ale i czynił bardziej fascynującą – fakt, że film postanowiono zrealizować w technice 3D. Użyto w tym celu zaawansowanego programu komputerowego Maya 3D i wielu innych, wspomagających.

Najtrudniejsze sceny inscenizowano w ten sposób, że wszyscy ich twórcy łączyli siły. Urządzano najpierw dokładne symulacje, by móc skorygować błędy. Kluczową rolę odegrał dział stereoskopii, który w firmie Rainbow CGI, po sukcesie drugiego filmu z cyklu „Winx”, bardzo się rozbudował. Dwudziestu operatorów czuwało nad pracą 2400 specjalnych kamer. Nakręcono ponad 3000 scen, łącznie ponad 150 minut materiału. W trakcie montażu skrócono film do niespełna 2000 scen. Koszt produkcji wyniósł 35 milionów euro, kolejne 15 milionów pochłonął marketing.

Za muzykę do filmu odpowiadał ceniony włoski kompozytor Bruno Zambrini, autor wielu klasycznych piosenek Gianni Morandiego (m.in. „Fisarmonica”, „Non son degno di te”) czy Patty Pravo („La bambola”). Utwór „Un mondo d'amore” w wykonaniu Morandiego nagrała później słynna Amerykanka Joan Baez. Zambrini jest także uznanym kompozytorem muzyki filmowej.  Stworzył muzykę do ponad 50 filmów, w tym cyklu komediowego o Fantozzim czy znanej komedii „Paparazzi”. Zambrini zdecydował, że każdemu bohaterowi powinien towarzyszyć  wyrazisty muzyczny motyw, a elementy komediowe powinny się łączyć harmonijnie z epickimi. W ten sposób powstało dziesięć  kompozycji. Przed nagraniem odbyły się dwa dni prób; muzykę rejestrowano przez dziesięć dni. Wykorzystano słynną piosenkę „Sono uno ragazzo fortunato” Jovanottiego w scenie radości Tymona z powrotu Lucylli. – To film zarówno dla dzieci, jak i dorosłych, bardziej przypomina „Shreka” niż „Gdzie jest Nemo”. To nasz najważniejszy i najdroższy film, liczymy na międzynarodowy sukces – mówił reżyser i producent. W USA dystrybutorem filmu został potężny Paramount.
  
   
Kto jest kim w świecie gladiatorów

Tymon
Chłopiec osierocony po wielkim wybuchu wulkanu w Pompejach. Ocalony przez Katona, zamieszkał w Rzymie. Pomimo że wychował się w najsłynniejszej tamtejszej szkole gladiatorów, wcale nie myśli o walce i sławie na arenie. Lubi spokojne życie, choć dostrzeżono w nim potencjał wojownika. Woli być jednak widzem niż uczestnikiem zmagań... do czasu, gdy uświadamia sobie uczucie, jakie żywi do Lucylli, z którą się wychował. Gdy dziewczyna powraca do Rzymu, Tymon porzuca swój leniwy tryb życia. Pragnie zostać słynnym gladiatorem i w ten sposób zdobyć jej serce.

Lucylla
Piękna i inteligentna córka kierującego szkołą gladiatorów Katona. Wraca z Grecji, gdzie się kształciła, do Rzymu. Ma poślubić  Kasjusza, czołowego wychowanka szkoły gladiatorów i zarazem bratanka imperatora Domicjana. Ale jej się to nie uśmiecha, myśli raczej o dalszych studiach. Uczucie Tymona wzrusza ją, ale pragnie je wypróbować. 

Diana
Piękna, zmysłowa, świadoma swej uwodzicielskiej siły i wielce niebezpieczna. Uczy Tymona sztuki walki, ale przede wszystkim uświadamia mu, że siły musi szukać w sobie. Uczyni z niego gladiatora i prawdziwego mężczyznę.

Kasjusz
Bogaty i nieznośny. Najlepszy w akademii gladiatorów, w dodatku bratanek imperatora. Skrajnie skoncentrowany na sobie. Uwielbia dręczyć słabszych od siebie, zwłaszcza gladiatora Mikrona. Pragnie zdobyć Lucyllę za wszelką cenę, ale nie dlatego, że ją kocha, lecz ze względu na to, iż uważa ją za świetne trofeum. Wyczuwa wielki potencjał Tymona i wie, że tylko on jest w stanie stawić mu czoło, a może i pokonać, dlatego szczerze go nie cierpi.

Katon 
Ojciec Lucylli i przybrany ojciec Tymona. Jest emerytowanym gladiatorem, który całe życie poświęcił sztuce walki. Z sukcesem prowadzi najsłynniejszą szkołę gladiatorów w Rzymie. Wierzy w walkę jako połączenie inteligencji i ciężkiego fizycznego treningu, a wszelkie magiczne sztuczki ma za bajkę. Jest dobrym ojcem Lucylli (choć czasem trochę autorytarnym), ale nie potrafi znaleźć porozumienia z Tymonem, którego apatia doprowadza go do szału.

Mikron i Ikselas
Najlepsi kumple Tymona. Mikrus jest pełen życia i bardzo chce zostać wybitnym gladiatorem. Ale nie jest to dla niego łatwe, bo jest niski i chudziutki. Natomiast Ikselas jest potężnej postury i ma pokojowe nastawienie do życia. Jest nieśmiały i czasem nie wszystko szybko kojarzy. Bywa też skrajnie szczery, co prowadzi do straszliwych nietaktów – ale nie ma przy tym złych intencji.

Domicjan
Imperator i wujek Kasjusza. Strasznie bogaty i strasznie potężny. Wielki wielbiciel i ekspert od walk gladiatorów. Marzy o osobistej inauguracji Koloseum i czeka na to od szesnastu lat, ponieważ poszczególne części budowli, jak dotąd, zawalały się w wyniku usterek. Lepiej przy nim nie wspominać o budowie Koloseum, bo się ciężko zirytuje.

Circe
Babcia Ikselasa, o raczej dość odstręczającym wyglądzie. Mieszka w domu na bagnach, pełnym magicznych przedmiotów. Mówią o niej, że jest czarownicą. Specjalizuje się w przyrządzaniu mikstur o dziwnych właściwościach. Jedna z nich wpędzi Tymona w niezłe kłopoty. Jest także wielką fanką walk gladiatorów. Dlatego też zarezerwowała sobie miejsce w loży honorowej podczas inauguracji Koloseum.

Gladiatorzy – dzieciaki
Czwórka młodocianych, zaprzysięgłych fanów walk, z piekła rodem. Wszędzie ich pełno, a ich psoty mogą sprawiać niewąskie kłopoty. Dotyczy to zwłaszcza Tymona, który jest ulubionym celem ich żartów.

Grubbo 
Króliczek Lucylli, który dla zabawy kocha drażnić i zaczepiać Katona i Kasjusza. Za to uwielbieniem otacza swą panią i pierwszy poznaje się na talentach Tymona.

O twórcach filmu

Iginio Straffi (scenariusz i reżyseria)

Urodził się 30.05.1965 roku w Gualdo (region Macerata) we Włoszech.  Prezes firmy Rainbow Group, zajmującej się produkcją filmów animowanych dla kina i telewizji. Zaczynał karierę jako twórca komiksów, publikował we Włoszech i za granicą („Heavy Metal”, „Comic Art”). Potem związał się ze znanym wydawnictwem komiksów Sergio Bonelli Editore, gdzie pracował między innymi przy słynnej serii „Nick Raider”. Następnie zdobywał doświadczenia w międzynarodowych produkcjach animowanych. Po powrocie do Włoch w 1995 roku założył małą firmę producencką Rainbow Group, która z czasem przekształciła się w potężną grupę medialną, złożoną obecnie z dziesięciu oddziałów (m.in. filmy, zabawki, wydawnictwo, projekty internetowe). Wielkim sukcesem Rainbow Group stał się interaktywny edukacyjny CD–ROM „Tommy & Oscar – Phantom of the Theater”, który sprzedano do 56 krajów w dwudziestu pięciu wersjach językowych. Na fali sukcesu wyprodukowano dwie serie (26 odcinków po 30 minut) animowanego serialu tv „The Adventures of Tommy & Oscar”, pokazywanego w 40 krajach świata. Jeszcze większym sukcesem stał się kolejny serial animowany „Winx Club” (Polsat, TV 4: Klub Winx, 4 serie, piąta w produkcji). Sprzedaż przebojowej wśród dziewcząt serii do ponad 150 krajów świata, a także produktów z nią związanych, przyniosła ponad 2 miliardy dolarów zysków! Kolejne seriale wytwórni Rainbow to „Huntik”, „PopPixie” oraz „Mia and Me”. Powstały dwa filmy kinowe oparte na serialu „Winx”. Straffi wyreżyserował także dwie animowane serie poza swym studiem: „Monster Allergy” i „Prezzy”. Był inicjatorem budowy potężnego parku tematycznego „Rainbow MagicLand” w miejscowości Valmontone.

Filmografia (jako reżyser):

1999 – Tommy and Oscar (serial TV, 26 odc.), 2004 – Winx Club (serial TV, 80 odc. w latach 2004–2007, Polsat, TV 4: Klub Winx),  2006 – Monster Allergy (serial TV), 2007 – Winx Club: Tajemnica zaginionego królestwa (Winx Club), 2009 – Huntik: Secrets and Seekers (serial TV), 2011 – Pop Pixie (serial TV), Winx – magiczna przygoda (Winx Club 3D: Magic Adventure), 2012 – Prawie jak gladiator (Gladiatori di Roma/Gladiators of Rome)

Michael J. Wilson (scenariusz)

Ceniony amerykański scenarzysta, który największy sukces odniósł jako pomysłodawca przebojowej „Epoki lodowcowej”.

Filmografia (wybór):

1990 – Sydney (serial TV, także producent wykonawczy), 1991 – Alyce in Wonderland (nowela filmowa), 1995 – News (serial TV, także producent), 2002 – Epoka lodowcowa (Ice Age, współscenarzysta oraz autor noweli filmowej), Smoking (The Tuxedo, współautor noweli filmowej i współscenarzysta), 2004 – Rybki z ferajny (Shark Tale, współscenarzysta), 2012 – Prawie jak gladiator (Gladiatori di Roma/Gladiators of Rome)