Witam,

mam 15-miesięczną córeczkę. Jest naprawdę cudowna. W listopadzie przyszła na świat jej siostrzyczka. Zostałam po cesarskim cięciu w połogu sama z nimi w domu, gdyż tata dzieci musiał wrócić do pracy, nie został ze mną nawet tydzień od operacji... Każdego dnia powtarzam sobie, że sobie radzę. Niestety starsza córka daje mi naprawdę w kość. Krzyczy, szczypie i bije. Wpada w płacz na tyle mocny, że nic nie jest w stanie jej uspokoić. Ja niestety tracę cierpliwość w końcu, wezmę ją w złości na ręce, czy uderzę dłonią w stół. Krzyknę. Zdaję sobie sprawę, że żadna z tych technik nie jest skuteczna. Automatycznie jestem na siebie wściekła, kiedy okazuję, że jestem zła... Wytrę jej twarz w złości, czy zmienię pieluchę i wiem, że nie robię tego z miłością na twarzy. Nie chce okazywać jej takich emocji. Przeraża mnie, że pod nosem zacznę komentować jej zachowanie i niekoniecznie wypowiem się w superlatywach. Kocham moje dzieci nad życie. Nie jest mi łatwo, ze strony partnera raczej nie otrzymuję wsparcia, wręcz otwarcie nazwał mnie okropną matką i uważa, że opieka nad noworodkiem i 1,5-roczną dziewczynką nie jest niczym nadzwyczajnym...
Dziękuję nie wiem komu za fakt, że wstałam po operacji szybko i ciało zregenerowało się nieludzko szybko, bo jak miałabym sobie dać radę Nosząc 11 kilo na rękach żeby nie czuła się samotna? Czy wstając do płaczącego noworodka? Każdego dnia obiecuje sobie, że nie dam się= sprowokować starszej córce, wiem, że przeżywa fakt pojawienia się nowego członka rodziny, że była oczkiem w głowie i automatycznie co chwilę łapię się na tym, że muszę jej poświecić czas, że poczytamy razem, pobawimy się, ale ona reaguje na mnie złością... Za chwilę wola słodko: "mamo", by pięć minut później krzyczeć i płakać i wywijać się na rękach... Wpada w szał i ja wpadam w szał... Jestem zamknięta w domu z dwójką dzieci, połóg i laktacja, nawet nie mam czasu karmić noworodka piersią, więc gdy obydwie śpią, odciągam pokarm... Jestem załamana swoją bezradnością i tym, że nawet związek wygląda jakby wisiał na włosku... Szczęśliwa mama to szczęśliwe dzieci... Mam potworne wyrzuty sumienia, że moje starsze dziecko doświadcza przeze mnie traumy... Potrafi zwymiotować płacząc i widzę, jak patrzy na wściekłą matkę przestraszona... Nie chcę jej zrobić krzywdy pod żadnym względem, a każdy dzień jest gorszy... Przykro mi tak bardzo, że łzy płyną mi po policzku.

Kinga