Witam,

moja córka ma 15 lat i od dwóch lat leczy się na chorobę afektywną dwubiegunową. Jej stan nie jest najlepszy. Przez ostatni rok była 4-krotnie hospitalizowana z powodu zaburzeń zachowania. Sprawia duże problemy wychowawcze. Ucieka, pije alkohol, pali, eksperymentuje z narkotykami. Staram się ją wspierać jak mogę, lecz często wiele rzeczy do niej nie dociera. Od ostatniego powrotu ze szpitala 3 tygodnie temu nastąpiła poprawa, co bardzo mnie cieszy, lecz niestety nastąpiły fakty, które znowu rozchwieją wszystko. Tata córki, z którym jestem rozwiedziona, umiera. Od 3 lat walczy z chorobą nowotworową. Teraz niestety istnieją obawy, że może zdarzyć się najgorsze, gdyż lekarze nie mają już pomysłu na leczenie. Zupełnie nie wiem jak mam o tym z córką rozmawiać. Moje próby rozmowy kończą się gniewem z jej strony. Córka jest bardzo zżyta z ojcem i po rozwodzie naszym mieli ze sobą bardzo dobry kontakt. Jest jego wierną kopią. Ona całkowicie neguje możliwość śmierci ojca. Uważa, że wszystko będzie dobrze itp. Właściwie to zachowuje się tak jakby on w ogóle nie chorował. Jakby nie rozumiała tego, że on źle się czuje, musi poleżeć - chce z nim jeździć do galerii, robić to co zawsze. Wydaje mi się to nie możliwe, by nic nie rozumiała z sytuacji. Może nie zna istotnych faktów przekazywanych przez lekarza, że ojcu został miesiąc życia, chciałam jej tego na razie oszczędzić widząc jak reaguje na choćby próbę rozmowy. Czy to możliwe, że poprzez swoją chorobę i wielkie zainteresowanie swoją osobą nie zauważa tego co dzieje się w okół? Często jest zupełnie pozbawiona empatii, ale przecież to jej ukochany tatuś...

Bardzo się o nią martwię, ponieważ już wcześniej zdarzały się u niej myśli samobójcze bardzo często. Teraz troszkę jest lepiej, ale gdy nastąpi najgorsze ona może sobie coś zrobić. Proszę mi powiedzieć jak z nią rozmawiać skoro ona nie chce rozmowy, jak jej pomóc? Jak wspierać ją w ewentualnej żałobie, by uczynić stratę ojca jak najmniej dokuczliwą. Bardzo jest mi jej żal, że w życiu jej jest tyle cierpienia, a ja nie potrafię jej pomoc. Jesteśmy umówieni na terapię rodzinną/indywidualną, w zależności co stwierdzi psycholog z naszej PPP za niecały miesiąc. Obawiam się jednak, że za miesiąc może być już za późno na jakiekolwiek rozmowy...

Marta