Witam,

bardzo potrzebuję porady, bo już nie wiem co robić. Jestem załamana i nie wiem czy wyolbrzymiam albo (co gorsza) nie potrafię pomóc własnemu dziecku. Mieszkamy za granicą, a moja 6-letnia córcia obecnie kończy kolejny rok w szkole (drugi). Jest bardzo inteligentna o czym powiedział nam psycholog (to jedynaczka więc nie mamy porównania), ale za to bardzo łatwo się frustruje. Zaczyna nerwowo płakać gdy tylko coś jej nie wyjdzie albo gdy zwróci jej się uwagę.

Dużo z córką rozmawiamy ale zdaje się, że to nie pomaga. Ostatnio też kolejny raz inna mama zwróciła mi uwagę, że jej córka nie chce bawić się z moją, bo moja córka mówi jak mają się bawić - scenariusz takiej zabawy wygląda mniej więcej tak, cytując moją córkę: "A teraz udawaj, że Twoja mama nie żyje i tata też i jesteś bardzo, bardzo smutna i Twoja mama zamienia się w Anioła, ale nikt Cię już nie chce. A teraz przychodzi wielki lew i Cię zjada". Gdy przyjaciółka mi o tym opowiedziała to aż się popłakałam - bo skąd u mojej uroczej małej blondyneczki takie pomysły?

Dodam tylko, że moja córka nie ogląda telewizji kablowej- puszczamy jej bajki z Internetu więc mamy kontrolę nad tym co ogląda. Jesteśmy zwykłą rodziną bez żadnych dramatów - żadnych rozwodów czy zgonów w rodzinie. Z tego też powodu tym bardziej jest mi ciężko to zrozumieć.

Faktem jest że moja córcia ma problemy w kontaktach z rówieśnikami - jest nieśmiała. W domu nigdy nie bawiła się w ten sposób ale ostatnio gdy Pani Logopeda przeprowadzała z nia testy sprawdzające jej aktualną wiedzę oraz umiejętności, stwierdziła, że to niezwykle inteligentne
dziecko ale bardzo łatwo popada w frustrację.

Przepraszam za to wypracowanie powyżej, ale chciałam jak najlepiej wytłumaczyć sytuację. Proszę o odpowiedź, bo nie wiem czy powinnam udać się z córką do psychologa, czy to normalny etap w rozwoju.

Pozdrawiam,
Agnieszka