Pani doktor,

mam bardzo trudną sytuację rodzinną. Mamy 3,5- letnią córeczkę Alicję, ale nie mieszkam razem z mężem, chociaż wciąż jesteśmy formalnie małżeństwem. Dzieli nas 60 km. Córeczka mieszka ze mną, a mąż ma przez sąd przyznane, że na dwa weekendy w miesiącu może zabierać Alunię do siebie. Nie zawsze jednak z tego korzysta. Czasem zdarzało się, że córka przez cztery miesiące nie bywała u niego. Bywało i tak, że nie dzwonił parę tygodni. Jeśli już to rozmawiał ze mną, twierdząc, że córka jest za mała i nie może rozmawiać przez telefon. Od 10 dni wydzwania jednak codziennie, nawet dwa razy dziennie i chce tylko rozmawiać z Alą. Mnie nie pyta, co u niej, jak jej zdrowie itp. Mam pytanie: czy dziecku w tym wieku nie szkodzi takie rozmawianie w sensie fizycznym i psychicznym? Dodam, że córka bardzo chce z nim rozmawiać. Gdy tylko dzwoni do mnie telefon wypytuje, czy to tata, bo już przez te półtora tygodnia zdążyła się przyzwyczaić do tych telefonów. Ja mam poważne podejrzenia, że mąż ma zaburzenia psychiczne. Wielokrotnie, jak jeszcze mieszkaliśmy razem, powtarzał: "Nienawidzę siebie, nienawidzę was wszystkich, jutro się powieszę". Znęcał się też nade mną psychicznie. Mówił, że do niczego się nie nadaję, że nie chce mi się pracować - bo opiekowałam się małą wówczas córeczką, że nie jest moim parobkiem ani szoferem, kazał mi się wynosić ze swojego domu i nigdy więcej nie wracać. Ja próbowałam jeszcze ratować naszą rodzinę, ale muszą tego chcieć przecież dwie osoby. Ja już byłam na skraju załamania. Proszę o poradę, co robić w sprawie telefonów i całą moją sytuacją rodzinną?

Anna