Witam,

jesteśmy rodzicami dwóch córek: czteroletniej i trzymiesięcznej. Od jakiegoś czasu nie radzimy sobie z histeriami starszej. Pierwszy atak i zachowanie autoagresywne (wyrywanie sobie włosów z głowy, gryzienie ręki) miały miejsce tuż po trzecich urodzinach. W ciągu pół roku podobna sytuacja powtórzyła się dwukrotnie. Jednak od grudnia ub. r. powtarzają się one niepokojąco często i nigdy nie jesteśmy w stanie przewidzieć, co je sprowokuje. Opiszę sytuację z dzisiejszego dnia: córka chce odpocząć w salonie na kanapie, chce się przykryć kocykiem, który jest w szufladzie, w jej pokoju. Mówię, że go przyniosę, ona zrywa się z kanapy i biegnie wykrzykując, że sama to zrobi. Wycofuję się więc. Po sekundzie dobiega wrzask z jej pokoju. Córka siedzi przed otwartą szufladą, z kocykiem na kolanach i płacząc mówi, że ja mam otworzyć szufladę i wyjąć ten koc. Nie robię tego, bo podobne zachowania miały już miejsce dziś rano i nie pomogły jej się uspokoić. W ciągu dnia takich zmian zdania w jej wykonaniu, które w efekcie prowadzą do krzyków, przeraźliwych wrzasków, pisków, wyrywania sobie włosów, gryzienia swoich rąk czy wbijania paznokci w uda zdarza się kilka. Powoli tracę już pomysły na to, jak z nią wówczas postępować. Próbowałam tłumaczeniem, rozmową, zostawieniem w samotności do czasu uspokojenia się, krzykiem. Dziś poniosłam porażkę, bo dałam małej pierwszego w życiu klapsa. Niestety nic nie pomaga. Kiedyś, w takiej sytuacji, mąż ją na siłę przytulił. Wiła się, wyrywała, w końcu uległa i zasnęła w jego ramionach. Nie wiem już, jak sobie radzić. W stosunku do młodszej siostry jest bardzo troskliwa i kochająca, chętnie pomaga, przytula, całuje. Zanim urodziłam drugą córkę przygotowywaliśmy starszą na pojawienie się nowego członka rodziny. Wybierała z nami ubranka dla siostry, rozmawialiśmy o tym, jak się zmieni nasze życie, więc nie wiem, czy młodsza siostra, zazdrość o nią, mogłaby być problemem, który powoduje nasilenie złości i agresji.

Agnieszka