Szanowna Pani,

Pani córka jest już nastolatką. Możliwe, że wiele niepożądanych lub zaskakujących zachowań spowodowane jest wejściem w wiek dojrzewania. Dojrzewanie charakteryzuje się między innymi przyspieszonym rozwojem fizycznym, rozchwianiem emocjonalnym (co może tłumaczyć częste wybuchy płaczu), buntowaniem się przeciwko regułom i autorytetom oraz dużą potrzebą akceptacji ze strony rówieśników. Z tego powodu, jeżeli Pani córka czuje się niewystarczająco akceptowana przez koleżanki, prawdopodobnie wykorzysta wszelkie dostępne sposoby, aby to zmienić. 

Praca z dzieckiem w wieku nastoletnim jest dużym wyzwaniem, zarówno dla rodziców, jak i dla specjalistów (nauczycieli, psychologów, pedagogów). Dobrze jest posiłkować się dodatkową wiedzą, np. korzystając z dostępnej literatury - polecam m.in. "Nastolatki. Kiedy kończy się wychowanie?" Jespera Juula, "Życie w rodzinie" Jespera Juula czy "Jak mówić do nastolatków, żeby słuchały" Faber i Mazlish. Jeżeli potrzebuje Pani dodatkowego wsparcia, to radzę skonsultować się z psychologiem dziecięcym, który pomoże ustalić najlepsze sposoby współpracy z córką. Można umówić się do specjalisty prywatnie (wizyta płatna), do poradni zdrowia psychicznego dzieci i młodzieży (wizyta nieodpłatna) lub do poradni psychologiczno-pedagogicznej (wizyta nieodpłatna).

Z poważaniem,
Wiktoria Jaciubek