Witam,

mam 5-latka z afazją (ale b. dobrze rozumie mowę), który uczęszcza do przedszkola od 3 roku życia. Początki były trudne, ponieważ jako 3-latek nie chciał chodzić do przedszkola, później jako 4-latek bardzo chętnie w nim zostawał, a teraz jako 5-latek reaguje płaczem na pójście do przedszkola (syn co roku ma zmieniana wychowawczynie i mieszana jest grupa dzieci). Syn wymyśla, że go brzuch boli, płacze rano przed pójściem, czasem był zostawiany na siłę, teraz skarży się, że jeden kolega (ten dominujący w grupie) się z niego śmieje, że czegoś nie umie, że nie je obiadu, że jest maluchem. Raz była sytuacja, że się bili razem i od tego czasu syn unika pójścia do przedszkola. Wychowawczyni została poinformowana o tej sytuacja, ale syn mówi, że mu kolega dalej dokucza. Jako 4-latek bawił się chętnie z dziećmi w przedszkolu, a teraz bawi się sam albo z dziewczynkami, stał się bojaźliwy, brak mu pewności siebie. Nie wiem czy jedynym wyjściem z sytuacji nie jest czekanie na syna w przedszkolu, tylko czy to coś da? Zostawiać na siłę też nie jest rozwiązaniem. Syn, ze względu na swoja mowę, najlepiej czuje się przy mamie, ale ze mną jak będzie to nie nabędzie pewności siebie.

Gosia