Witam,
Po wizycie psychologa w szkole istnieje podejrzenie iż moja 5-cio letnia córeczka ma autyzm. Prosiła, aby skontaktować się z neurologiem. Jest dzieckiem bardzo inteligentnym, otwartym i komunikatywnym - niczego się nie boi, okazuje duże uczucia, ma bardzo dużo wiadomości jak na swój wiek i bogate słownictwo. Nie ma i nigdy nie miała problemu z wymową zdań jak też jest sprawna ruchowo. Problem w tym, że nie radzi sobie tylko w rysowaniu kredkami, preferuje bawić się sama niż w grupie i jak określiła "po prostu ją olewa". Córka jest jedynaczką, od najmłodszych lat była bardzo nerwowa w związku z czym "ustępowałam" gdy zachodził konflikt, że czegoś chce. Moja ciąża była zagrożona (leżałam do 6 miesiąca w łóżku) jednakże w późniejszym czasie i po urodzeniu dziecka wszystko było w porządku. Po rozmowie z psychologiem i przejrzeniu stron internetowych doszłam do wniosku, że ma niektóre cechy autyzmu a mianowicie: preferuje bawić się sama niż w grupie, posiada koleżanki i bawi się z różnymi dziećmi ale najchętniej w taki sposób aby ona dyktowała warunki zabawy, układa zabawki lub ubrania w rzędach, jest przywiązana do jednej zabawki ( np. wcześniej kolekcji misiów,obecnie kolekcji kucyków) jednakże niekiedy bawi się też innymi zabawkami. Irytuje ją gdy jakaś mała zabawka się zgubi lub ją przestawię- wówczas wpada w panikę, czasami powtarza zdanie 2- 3 razy za sobą, nie zawsze reaguje gdy się do niej mówi czy ją woła, często podskakuje na dwóch nogach gdy coś przeżywa lub opowiada, jest bardzo zdenerwowana gdy się jej powie, że nie może czegoś zrobić lub,że nie jest tak jak myśli, zauważa najmniejsze szczegóły. Już sama nie wiem co myśleć ponieważ wiele cech posiada a wiele nie. Nigdy nie miała problemów z mową czy komunikacją. Jestem załamana.
Ania