Witam serdecznie,
Nie potrafię już poradzić sobie z synem. Antek ma 3 lata, od września poszedł do przedszkola, przedtem opiekowała się nim babcia.
W przedszkolu choć jest raczej nieśmiały bawi się z innymi dziećmi, chętnie wszystko zjada. Jednak samo wyjście do przedszkola poprzedzone jest marudzeniem "ja nie chcę iść do przedszkola, ja chcę do mamy". Odprowadza go tata, po chwili gdy pani przedszkolanka weźmie go za rękę już jest dobrze i bawi się. W przedszkolu jest grzeczny, słucha pani i nie ma z nim kłopotów, jednak nadrabia w domu.
Wszystko musi być po jego myśli, jest strasznie uparty, nie można mu nic przetłumaczyć. Gdy coś jest nie po jego myśli zaczyna się nawet nie płacz, a wycie z tupaniem nogami, rzucaniem się na podłogę. Potrafi tak płakać nawet 30 minut, w tym czasie nie można nawet podejść, bo powoduje to jeszcze większy atak histerii. Staramy się nie reagować, przeczekać zostawiając go w bezpiecznym miejscu, żeby nie zrobił sobie krzywdy. Jednak czasami nie wytrzymuje już nerwowo i boję się że mogę zrobić mu krzywdę. W chwili mojej słabości dostał przy takim zachowaniu klapsa - oczywiście skutek był żaden. Płacz pojawia się na tyle często, że boję się, że sąsiedzi w końcu naślą na nas policję, że dziecko maltretujemy, a powody płaczu bywają prozaiczne: ja nie chcę tej bluzki, Lala (starsza siostra 7 lat) ma wyjść z pokoju, on coś chce koniecznie teraz i w tej chwili. Problem nie pojawił się wraz z pójściem do przedszkola był wcześniej, ale nie tak nasilony. Staramy się, z mężem poświęcać mu dużo czasu bawić się z nim, ale... brak już nam sił. Dodatkowo jest problem z wypróżnianiem. Antek potrafi wstrzymywać kupkę nawet przez tydzień - jedynym wyjściem wtedy jest czopek, wkładany podczas snu. Budzi się wtedy z płaczem i znów jest wycie "ja nie chcę czopika". Przez jakiś czas było dobrze, sam chodził do toalety po czym znów "coś" mu się przestawiło w główce. Problem ten utrudnia mu normalne funkcjonowanie, bo musi przerywać zabawy - przebiera nogami, kładzie się na podłogę by powstrzymać stolec, każe masować sobie pupcię.
Nie pomagają tłumaczenia, groźby, nawet nagrody. Przy lepszym humorze chodzimy do toalety chociaż posiedzieć na sedesie, sam mówi że posiedzi, ale w majtkach - lepsze to niż nic, staramy się oswajać go. Jednak naprawdę nasza cierpliwość już się kończy, ile można żyć od kupy do kupy, od ataki histerii do ataku.
Gdy jest dobrze Antek jest fajnym, mądrym chłopcem (potrafi ułożyć nawet 50-elementowe puzzle) uwielbia się wygłupiać, przytulać, śmiać, ale cierpi cała nasza rodzina: starsza córka jest pokrzywdzona, nie może normalnie funkcjonować, bo Antek znów ma "focha", nasze życie małżeńskie praktycznie zanikło...
Bardzo proszę o radę jak wyjść z tej sytuacji.
Z góry bardzo dziękuję.

Ania