Witam serdecznie i proszę o pomoc.
Mamy z żoną córeczkę, która ma 5 lat. W zeszłym roku zaczęła chodzić do przedszkola, ale z ogromnym oporem, który trwa do dzisiaj. Rano przed wyjściem jest płacz, lament i proszenie dziecka o przyjście i zabranie jej za godzinkę, jest to przedszkole tak zwane unijne - 5h dziennie bez posiłków. Jest to dla nas bardzo męczące i bardzo martwimy się czemu to tak trwa, dlaczego nasza córka nie potrafi się zaadaptować w przedszkolu, ale gdy jedziemy po nią np. o godzi 12.30 to ona nie chce wyjść lub wychodzi spokojna i zadowolona. Jest to dla nas duży problem, którego nie jesteśmy stanie ogarnąć. Chciałbym dopisać, że córka jest bardzo związana emocjonalnie z mamą, ze mną już tak nie, zaznaczę, że obie śpią razem, bo Patrycja nie chce lub nie może iść spać do swojego pokoju. Tłumaczę żonie, że im starsza tym będzie większy problem z przestawieniem dziecka na spanie w swoim pokoju. ja pracuję w Wawie, a mieszkamy pod Radomiem, więc nie jestem codziennie w domu i nie widzę się z rodziną, Żona wychowuje córeczkę i babcie, która jest i pomaga nam w tym czasie, gdy żona też idzie do pracy. Nie posiadamy więcej dzieci i nasza córka jest cały czas w domu w obecności dorosłych: babci, cioci, prababci, wujka - oni mieszkają na tym samym podwórku. Córka jest nad wyrost mądra, co mnie cieszy, a zarazem smuci, bo odpowiedzi na niektóre pytania mnie zaskakują. Nie wiem co mam myśleć, mam wrażenie, że dziecko jest zachuchane, że mama rozłożyła nad nią parasol ochronny, który nie zadziałał tak jak ona by tego chciała, że dziecko na placu zabaw nie bawi się z innymi dziećmi, że boi się na zjeżdżalni zjeżdżać razem z innymi dziećmi tylko stoi wystraszone i nie wie co ma robić. Błagam pomóżcie mi, bo boję się o nasze dziecko, nie chcę żeby było dziecko wystraszone, pragnę by było otwarte na innych. Proszę poradźcie mi co mam robić, zmartwiony tata.
Adam