Dzień dobry,
Mam pytanie odnośnie kontaktu wzrokowego u mojego 4-letniego syna. Adaś ma niecałe 4 lata. Chodzi do przedszkola od września 2012 roku. Dość późno zaczął mówić, miał skończone 3 lata. W związku z tym był konsultowany u psychologa. Pani psycholog stwierdziła, że to najprawdopodobniej prosty opóźniony rozwój mowy. Zasugerowała także, że Adaś zbyt słabo nawiązuje kontakt wzrokowy, choć ja wcześniej nigdy nie zwróciłam na to uwagi. Nie zasugerowała także innych niepokojących objawów oraz nie zaleciła ponownego badania. Zaczęłam go baczniej obserwować i rzeczywiście synek nie zawsze patrzył w oczy. Dziś synek mówi już bardzo dobrze, choć nadal jego mowa jest "nieczysta". Jesteśmy pod opieką logopedy, cały czas ćwiczymy. Adaś mówi już pełnymi zdaniami, zadaje pyta, mówi o sobie w 1 osobie. Jeżeli chodzi o mowę, jestem już w pełni spokojna. Buzia mu się nie zamyka. Coraz ładniej opowiada, choć zdarza mu się czasami zmyślać. Niepokoi mnie jednak to, że Adaś słabo (wg mnie) nawiązuje kontakt wzrokowy. Mąż twierdzi, że wszystko jest ok, że synek zawsze patrzy na nas, gdy coś mówi, albo gdy my coś mówimy. Gdy rozmawia ze mną patrzy mi w oczy, ale często zdarza mu się np. mówić i patrzeć w bok, w ścianę, okno. Wygląda to tak jakby bardzo mocno się koncentrował na tym co chce powiedzieć i skupiał wzrok na jakimś detalu. Gdy mówię mu by patrzył mi w oczy jak do mnie mówi to wtedy patrzy. Reaguje zawsze na to gdy go wołam, np. gdy mówię a kuku, wtedy błyskawicznie skupia wzrok na mnie. Gdy się bawi tez bardzo często spogląda w naszą stronę. Gdy nam coś opowiada też na nas patrzy. Zdarzają się jednak takie sytuacje, że po prostu gdzieś odpływa i wbija wzrok w jakiś detal. Czasami muszę do niego 2 razy powtórzyć to samo. Gdy nie reaguje za pierwszym razem, mówię by na mnie popatrzył, wtedy patrzy i reakcja jest natychmiastowa. Staram się jak najczęściej wymuszać u niego by na mnie patrzył, przypominać mu, że jak mówi do nas, to powinien patrzeć nam w oczy. Czy z moim synkiem jest wszystko w porządku? Dziecko jest bardzo kontaktowe, nie jest wstydliwy. Jest śmielszy w stosunku do dorosłych - tych znanych (z rodziny) i tych obcych (np. pani w sklepie, lekarza itp). Bardziej nieśmiały jest w stosunku do dzieci. Pani w przedszkolu twierdzi, że wszystko jest ok, że nie ma powodów do niepokoju, że synek bierze udział w grupowych zajęciach, uważa, jest coraz bardziej skupiony i skoncentrowany, że ćwiczy na gimnastyce, próbuje tańczyć (wcześniej tego nie robił), jest w stanie nauczyć się wierszyka na pamięć, ma wiedzę odpowiednia dla 3-4 latka. Z dziećmi póki co jeszcze się nie bawi, ale nie stroni od nich, nie ucieka od grupy. Zna swoich kolegów z grupy, często opowiada o nich. Jest zapraszany przez dzieci do zabawy, lubiany głównie przez dziewczynki. Pani twierdzi, że jest chłopcem pogodnym i sympatycznym, nie przejawia agresji.
Niepokoi mnie jednak sprawa z tym kontaktem wzrokowym. Mąż twierdzi, że przesadzam, że doszukuję się rzeczy, których nie ma. Proszę o radę. Czy są jakieś ćwiczenia poprawiające kontakt wzrokowy?
Czekam na Pani odpowiedź. Pozdrawiam serdecznie
Dorota