Obawiam się, że stosunki pomiędzy moim 11-letnim synem a jego ojczymem, a moim mężem będą miały niekorzystny wpływ na rozwój emocjonalny i psychiczny syna. Mąż jest nerwowy, wychowany w ciężkiej rodzinie pełnej nerwów i czepiania się o wszystko. Mąż przenosi te zachowania do naszej rodziny, chciałabym się nie wtrącać do sytuacji pomiędzy nim a synem, ale nie mogę słuchać gdy odbywa się dyskusja z 100 pytaniami na temat błahych spraw. Zamiast powiedzieć: "zawaliłeś, nie wyrzuciłeś śmieci" to całe dochodzenie dlaczego nie wyrzucone, od kiedy są, o której godzinie robił to a tamto, że nie wyrzucił, kończy się płaczem syna, zdenerwowaniem ich obojga. Nie wiem co w takich sytuacjach robić, nie jestem za tym, żeby omijać problemy, ale uważam, że pewne rzeczy są warte głębszej rozmowy w spokojnej atmosferze, a mniej ważne wymagają uwagi, ale nie całego dochodzenia. Sama jestem nerwowa przez to, bo nie wiem co mam robić, po czyjej stronie stanąć, wolałabym po żadnej, zależałoby mi na tym by było w miarę spokojnie na co dzień. Syn też kłamie, uczy się dobrze, nie przynosi nagannego zachowanie z szkoły, np. jak sprzecza się z młodszą siostrą 5-letnią, to jak jest pytany o to przez ojczyma to podaje parę wersji tej sytuacji. Jak postępować? Boję się tego, że własnie zaczyna się wiek syna, w którym potrzebuje autorytetu i relacje z mężczyzną dorosłym będą mieć wpływ na przyszłość i na to czy wyrośnie na uczciwego, pracowitego i szczęśliwego człowieka.

Dagna